Ben jij een van die irritante mensen die al op jonge leeftijd wist wat je later wilde worden? Het is je na die ene zin vast al heel duidelijk dat ik niet tot een van die mensen behoor. Nu ik (al bijna) groot ben, weet ik eigenlijk nog steeds niet wat ik ‘later’ worden wil. Ik heb minstens eens per jaar een persoonlijk crisismomentje en twijfel dan weer eens over mijn carrière – op zo’n moment door mij eerder bestempeld als een gebrek aan carrière. En je raadt het al, editie 2018 van Tijd voor Zelfreflectie – of eigenlijk Tijd voor Zelfkritiek – heeft zich onlangs gemeld.
Wat wil ik nou écht doen met mijn leven en hoe kan ik dat doel bereiken?”
Vorig jaar had ik het zo belachelijk druk (waar ik stiekem erg van genoot, want met al die deadlines voelde ik me superbelangrijk) dat ik geen tijd had voor zo’n crisisperiode, maar nu ik het wat rustiger heb, heb ik ook de tijd om mijn leven grondig onder de loep te houden. Ik houd me nu al anderhalve week constant bezig met DE grote vraag: wat wil ik nou écht doen met mijn leven en hoe kan ik dat doel bereiken? Het eerste antwoord dat me te binnen schiet is natuurlijk rijk en beroemd worden, maar dat doel heb ik al met groot succes bereikt (hahaha, as if). Mijn tweede antwoord is: ik wil iets betekenisvol doen en het liefst met iets creatiefs.
Hoe ik bijna de nieuwe Lara Croft Indiana Jones werd
Het grootste probleem is, is dat ik zoveel dingen interessant vind en er een overvloed aan carrièremogelijkheden is. Mijn gebrek aan een eenduidige visie dateert al sinds de middelbare school. Met een vage mix van alfa- en bètavakken kon ik in principe alle kanten op. Het had weinig gescheeld of ik was in de voetstappen van mijn broer getreden en had Chemische Technologie gestudeerd. Helaas gooide het onderdeel organisch rekenen van het vak Scheikunde roet in het eten. Vanwege dit onderwerp daalden mijn cijfers voor (en daarmee mijn interesse in) het vak en moest ik een andere studie bedenken.
Ik was van jongs af aan geïnteresseerd in de Oudheid en de studie Archeologie in Leiden leek me daarom wel wat. Bestie Suzanne had hier ook oren naar en samen togen we vol enthousiasme met de trein naar misschien wel onze toekomstige studentenstad voor de Open Dag van de opleiding. Een paar uur later zaten we weer op de trein terug naar huis, totaal ontgoocheld en met het laatste sprankje levensvreugde uit ons gezogen tijdens de meest slaapverwekkende Open Dag die je je maar kunt voorstellen. Als de docent zelfs op deze wervingsdag erin slaagt om potentiële studenten in slaap te praten, hoe saai moet de opleiding zelf dan niet zijn, vroegen we ons af. Een van de weinige informatiebrokken die me tijdens het knikkebollen zijn bijgebleven was zijn waarschuwing dat we de droom om de nieuwe Indiana Jones te worden (want van de welgevormde Lara Croft hadden we toentertijd nog lang niet gehoord) maar snel moest laten varen, want de kans op het doen van echt veldwerk was erg klein, laat staan op het doen van een spectaculaire vondst.
Van eeuwige student naar zzp’er in het buitenland
Na dit fiasco leende ik de opleidingengids van de decaan en koos met gesloten ogen een studie. Gelukkig landde mijn vinger op Engels, want dat was nou met mijn sterkste vak. Eindelijk had ik ook een toekomstplan: ik zou ondertitels gaan vertalen! Ik hield erg van films en tv-series en nu kon ik die de hele dag door bekijken en er ook nog betaald voor worden, win-win! Gaandeweg de opleiding kwam ik er echter achter dat het vertaalvak niet voor mij was weggelegd. Ik maakte mijn opleiding af en ging daarna gelijk door met de toentertijd nieuwe Master Bedrijfscommunicatie & Digitale Media aan de Universiteit van Tilburg, want daar zat vast toekomst in! Het was overigens bijna Culturele Antropologie geworden, maar daarmee leken mijn kansen op de arbeidsmarkt nog beperkter te zijn dan mijn opleiding Engelse Taal- en Letterkunde.
2 jaar later studeerde ik cum laude af en na diverse sollicitatiegesprekken voor academische promotieplekken liet ik mijn carrière als de eeuwige student voor wat het was en ging op zoek naar een baan in de echte wereld. Tijdens mijn scriptieperiode had ik puur bij toeval een baantje bij een plaatselijke educatieve uitgeverij gescoord. Mijn werkzaamheden waren voornamelijk van administratieve aard en na een jaar had ik het daarom wel gezien daar. Ik werd vervolgens projectmanager bij een vertaalbureau (kwam die specialisatie Vertaalkunde op mijn CV tóch van pas!) en weer wat jaren later werd ik projectmanager bij een uitgeefbureau. Vanwege omstandigheden werd ik ingezet voor redactiewerk en ook dit bleek me erg goed af te gaan. Toen ik in 2012 naar Engeland vertrok, was het daarom logisch om freelance redacteur te worden. Oude klanten en collega’s uit Nederland sturen nog steeds regelmatig werk mijn kant op en ook via mijn blog krijg ik opdrachten binnen. Ik heb het geluk gehad dat ik in al mijn jaren als zzp’er nog nooit zelf acquisitie heb hoeven te doen en hoop dat die dag ook nooit zal komen!
Dromen, hopelijk niet altijd bedrog
Maar ben ik nu écht gelukkig met het werk dat ik doe? Enerzijds ben ik er dolgelukkig mee, want ik heb constant werk (de ene keer wat drukker dan de andere keer), ben er goed in, heb gezellige klanten, heb er wereldwijd veel toffe mensen door leren kennen en kan mijn eigen tijd indelen zoals ik dat wil. Als ik zou moeten kiezen tussen het onzekere bestaan als een freelancer of een vaste kantoorbaan waarvoor ik elke dag telkens weer naar dezelfde werkplek moet reizen, dan is de keuze snel gemaakt. Maar anderzijds vind ik dat ik meer in m’n mars heb en wil ik meer: meer uitdaging, meer variatie, meer verantwoordelijkheid, gewoon meer. Net als de meeste van jullie heb ik dromen, maar roep ik altijd dat ik geen tijd heb om hiernaar te handelen. Dit was vorig jaar zeker waar, maar ik denk dat de grootste reden voor mijn terughoudendheid is, is dat ik bang ben om keihard op m’n smoel te gaan.
Wat mijn dromen zijn? Ik wil al jaren een festival met muziek, food en street art organiseren, en ook hebben manlief en ik grootse plannen om ooit een artist residency op te zetten. Maar ook zou ik mijn geld willen verdienen met mijn schrijfsels. Of dat nou is voor travel & lifestyle tijdschriften (over reizen die uiteraard volledig betaald zijn door de opdrachtgever) of met mijn korte verhalen en romans (waarvan nog vóór publicatie de filmrechten worden verkocht), maakt me niet zoveel uit.
Toen ik vorige week verveeld in de bios zat tijdens de nieuwe Avengers-film en me op het randje van concentratie en droomwereld bevond (ben ik de enige persoon op de wereld die onderhand behoorlijk Marvel-moe is?), had ik opeens een ge-wel-dig idee voor een Young Adult boek. De afgelopen week ben ik daarom elke dag steeds lekker vroeg achter mijn computer gaan zitten om die schetsen verder vorm te geven.
Helaas leed ik, nog voordat ik was begonnen met schrijven, aan een writer’s block. Alles wat ik uiteindelijk wél op papier kreeg, vond ik saai, stom en ronduit slecht. In mijn hoofd was de schrijfcarrière waarvan ik droom al voorbij voordat ik er überhaupt aan was begonnen. Ik maakte toen ook de grote fout om mijn blog erbij te nemen. Ik vergeleek het met die van andere, veel leukere en populairdere bloggers. Waarom kunnen zij wel gezellige en aansprekende blogposts schrijven waar tientallen lezers op reageren? (Ten eerste zou het helpen als ik kortere posts zou schrijven.) Waarom hebben zij wel tienduizenden volgers op sociale media en gaan mijn volgersaantallen net als mijn gewicht constant op en neer als een jojo? (Waarschijnlijk omdat zij volgers kopen.) Waarom worden zij wel uitgenodigd voor persreizen waar ze volledig in de watten worden gelegd? (Dit hangt waarschijnlijk weer samen met hun eerdergenoemde grote schare fans op sociale media.)
Nu zal deze bekentenis me niet zozeer een spannende opdracht of het grote antwoord op mijn levensvraag opleveren, maar ik wilde graag mijn onzekerheid hier met je delen. Ik lees steeds meer verhalen van leeftijdgenoten die aan een burn-out lijden of kampen met grote onzekerheid en zelfs depressie. Is dit het resultaat van de druk die we onszelf opleggen? We voelen ons tegenwoordig verplicht om elke seconde van onze perfecte levens vast te leggen op sociale media, het liefst met foto’s van onszelf in een flatteuze pose op een idyllische locatie, genomen tijdens een van onze vele reizen per jaar die we ons kunnen veroorloven omdat we allemaal zulke succesvolle ondernemers zijn of die ene droombaan hebben. Wanneer we niet aan deze criteria voldoen, dan vergelijken we ons met die zogenoemde influencers. Zoals je hierboven hebt kunnen lezen, trap ik hier tegen beter weten in ook in, maar daardoor verlies je al snel uit het oog wat je wél hebt weten te bereiken.
Ik hoor vaak van vrienden of vreemden op sociale media dat ze zo jaloers zijn op mijn leven. Ja, ik realiseer me dat ik op veel vlakken een ontzettende mazzelaar ben (en ben daar ook ontzettend dankbaar voor) – ik heb een geweldige vent, lieve vrienden en familie, een mooi huis, ben gezond en heb de kans om veel van de wereld te zien – maar diep in mijn hart ben ik nog steeds dat onzeker 9-jarig meisje dat met een verlegen lachje de wereld in keek. En net als dat meisje van toen hoop ik nog een wereld aan mogelijkheden te hebben om later te worden wat ik écht wil worden. Nu nog bepalen wat dat is.
Wist jij al op jonge leeftijd wat je later wilde worden? Ben jij een van de lucky ones die zijn/haar droombaan heeft of ben jij net als ik nog steeds op zoek naar je echte roeping?
Ik ben benieuwd naar jouw verhaal, deel het hieronder met me in een reactie!
Zarina xx
Wat is er in hemelsnaam mis met acquisitie? Dat hoort er toch voor elke ondernemer bij. Het is bovendien ook leuk en erg leerzaam, je leert heel goed wat je wel en niet wilt, hoe je jezelf verkoopt en hoe je nieuwe uitdagingen kan aangaan. Ik ben niet zo van het passief ‘wachten’ en mijn ervaring is eigenlijk ook dat het risico om te blijven hangen in wat je altijd al deed best groot is als je voornamelijk blijft werken met oud-werkgevers enz. Het is natuurlijk altijd goed om te investeren in je netwerk en contact met mensen te blijven houden. Maar het is zo wel verleidelijk om geen nieuwe dingen uit te proberen, op safe te spelen en niet echt te ondernemen.
Bedankt voor je berichtje Sara, maar ik denk dat je het helemaal verkeerd hebt opgevat wat ik ermee bedoelde. Ik heb totaal niks tegen acquisitie, maar ik heb het nog nooit zelf hoeven te doen en ik zou echt niet weten hoe ik dat precies aan moet pakken. Ik ben ook erg onzeker en kan me niet zo goed verkopen. DAT is wat ik daarmee bedoelde. Ik ben ook niet passief hoor en benut de rustigere tijden met het ontwikkelingen van mijn andere passies en hobby’s zoals nu met bijvoorbeeld muziek maken en verhalen schrijven. Ik bewonder je om je pro-actieve houding, maar probeer de volgende keer eerst eens aan de persoon te vragen wat ze precies bedoelen i.p.v. ze aan te vallen, vooral omdat ik me hier aardig blootgeef.
O jee ik heb wel af en toe even flink gelachen om je stukje hoor. Er zit zoveel herkenbaars in! En om eerlijk te zijn: ik weet nog steeds niet wat ik wil. En ik ben toch al een flink stukkie ouder dan jij. Kun je nagaan. Pfft. En dat jezelf vergelijken met anderen…. killing is het. Waarom ik het doe? Joost mag het weten. Momenteel zit ik ook in zo’n identiteitscrisis. Wat wil ik nou verder met mijn leven? Blijf ik fotograferen? Blijf ik bloggen? Is bloggen een ‘thing of the past’? Maar als ik stop met fotograferen hoe verdien ik dan geld? Nou ja en die lijst gaat redelijk eindeloos door eigenlijk. Hahaha… Zal in de aard van het beestje zitten denk ik. Ik vond dit in ieder geval een toppost! (*twee duimpjes omhoog*)
Haha, het blijkt maar weer dat je nooit te oud bent om te leren of om te twijfelen aan jezelf! Ik krijg er van verschillende mensen in verschillende situaties en leeftijden een soortgelijk antwoord dus ik ben aan de ene kant wel blij dat ik hier mijn hart heb kunnen luchten. Weet nu in ieder geval dat ik hier niet alleen in ben 😉
Bedankt voor je leuke reactie en succes met de beslissingen die je neemt! Ik hoop in ieder geval dat je blijft bloggen en fotograferen 🙂
Hier is hij dan, mijn reactie! Ik zal proberen het kort en bondig te houden (ik kan nogal lange posts schrijven, dat weet je…) maar ik kreeg er best veel gedachten bij dus ik probeer ze één voor één af te werken, hopelijk een beetje in de volgorde van jouw blog.
Allereerst, wat een prachtige en schattige foto van jou als klein meisje. Ik herken je heel goed daarin!
Dan, heel dapper van je dat je je zo openstelt. dat is niet altijd makkelijk. Het gevoel dat je misschien zeurt herken ik wel. Doe je niet hoor, juist heel begrijpelijk dat je hier over nadenkt.
Ikzelf wilde altijd graag tolk Arabisch en Turks worden, ik groeide op in wat ze toendertijd de Turkenbuurt van Haarlem noemden, de eerste generatie zogenoemde gastarbeiders waren daar oververtegenwoordigd. Ik speelde met veel Turkse en ook Marokkaanse kinderen, twee Turkse meisjes zijn mijn beste vriendinnen geweest. Op heel jonge leeftijd hielp ik al met formulieren invullen en dingen uitleggen cq vertalen zo goed en kwaad als dat ging. Op ik geloof 12- of 13-jarige leeftijd een cursus Turks gedaan, bij hoge uitzondering mocht dat, was eigenlijk enkel voor volwassenen. Het was de bedoeling dat ik Arabisch en Turks zou gaan studeren op de universiteit, maar zoals je weet liep mijn leven heel anders.
Ik heb wel altijd een voorliefde voor taal gehad/gehouden, spreek er een paar. Op mijn 26e omgeschoold naar secretaresse. Op een andere manier toch weer met taal omgaan….
Mijn leven liep dus niet zoals ik graag had gezien.
Dan het carrière maken. Ikzelf heb altijd een beetje een aversie tegen het idee van carrière maken gehad. Je conformeren aan de ‘rat race’, veel geld verdienen of status en daar dan eigenlijk niet van kunnen genieten omdat je zo hard werkt, of omdat je zo beroemd of bekend wordt dat je niets meer zomaar kunt doen.. Is status of carrière zo belangrijk? Ik denk zeker dat er teveel waarde aan gehecht wordt. Het is werken om te leven, niet leven om te werken, toch? Altijd maar dat móeten opklimmen, anders ben je niet goed genoeg? Onzin!
Je hebt al veel verschillende dingen geprobeerd, je wil nog veel meer. Je hebt ideeën over wat je zou willen doen in de toekomst. Het is niet erg om veel te willen en te proberen. Zo kom je er wel achter wat je wel echt wilt of juist niet wilt. Laat je niet leiden door het aantal likes etc. op de moderne media. Ik denk dat je beter een klein aantal trouwe volgers kunt hebben die jouw stukken (ècht niet te lang hoor!) daadwerkelijk lezen en over nadenken, dan heel veel volgers die je volgen omdat het ‘hip’ is, en zich niet daadwerkelijk in jou interesseren. Dat is naar mijn idee bij jou volgers wel anders! Vaak zijn degenen die bepaalde reizen of overnachtingen betaald krijgen subjectief, de betaler verwacht toch vaak een positieve reactie over het gebodene. Blijf altijd eerlijk, dat duurt het langst!
Ik adviseer je om je te richten op dingen die je zelf echt leuk vindt om te doen, er zullen gerust dingen op je pad komen die een mooie gelegenheid of uitdaging zijn voor je om iets te doen met je creativiteit. Grijp die kansen dan, zo werkt het vaak in het universum, je krijgt wat je nodig hebt. Maar heel vaak doen mensen er niets mee, angst voor het onbekende, het onzekere. Zorg dat je nooit spijt hebt door gemiste kansen. Ik weet zeker dat er nog veel meer in het verschiet ligt voor zo iemand als jij. Een stap in het onbekende, een risico nemen, het kan heel veel moois opleveren. Je staat ook niet alleen, je hebt een partner die je steunt en waardoor je ook de mogelijkheid hebt om juist andere dingen te onderzoeken. Dat is een groot voordeel dat niet iedereen heeft.
Laat je inderdaad niet misleiden door al die hippe en populaire mensen op internet, je weet niet hoe hun leven in werkelijkheid is. Schone schijn, zegt men dan. En ook al weet je dat je bevoorrecht bent met je partner, familie, vrienden, je huis, je werk, ik snap heel goed hoe onzeker je je kunt voelen. Laat je niets gelegen liggen aan anderen, die zeggen dat je zus of zo moet leven, het gaat om hoe jij je voelt met jezelf. Je hebt capaciteiten, je hebt creativiteit (en meer dan je dacht, als ik aan je verslag van Rauschenberg Residency denk…), jij vindt je draai heus wel. Je bent nog jong!
Ikzelf heb er inmiddels vrede mee dat mijn leven anders liep. Dat ik geen tolk kon worden. Ik heb mijn capaciteiten op het gebied van taal/talen en gebruik die al mijn leven lang, misschien op een andere manier maar doe dit graag. Ik help mensen nog steeds met formulieren, brieven schrijven naar instanties, teksten nakijken 🙂 en gezien mijn lichamelijke conditie is dit vaak al inspannend genoeg. Het geeft wel enorme voldoening als ik iemand heb kunnen helpen met iets. Of het nu de Keniaanse buurvrouw op het plein hiernaast is die de brieven van de gemeente niet snapt of een woningbouw aanschrijven over problemen voor iemand, iemands teksten (na)lezen etc. Ik heb mijn verdriet over vroeger, het niet kunnen worden wat ik graag wilde, losgelaten. Dat zou van mij een bitter mens gemaakt hebben, dat wil ik absoluut niet. Ik probeer op mijn manier met taal en tekst mensen te helpen. Van formulieren invullen, brieven opstellen tot een opbeurend woord of compliment hier en daar. Ik ben ook blij dat ik dát in ieder geval nog wel kan met mijn lijf.
Jij echter kan nog zoveel kanten op, je hebt zoveel verschillende talenten. Je bent jong genoeg om nog heel veel te kunnen proberen, te doen en zo uit te vinden wat je echt ligt en waar je mee verder wilt. Laat het komen zoals het komt, er komen zeker mogelijkheden op je pad en grijp deze dan aan. Blijf verschillende dingen uitproberen, dat is de enige manier om er achter te komen. Wees niet te streng voor jezelf, is helemaal niet nodig. Heb vertrouwen dat er kansen op je pad zullen komen als de tijd daar is, en grijp ze dan. Maar het allerbelangrijkste: heb plezier in wat je doet, wat dat dan ook is!
Liefs, Esther
Dankjewel lieve Esther voor je begripvolle en fijne reactie! En bedankt ook voor het delen van jouw persoonlijke ervaring! Ik leer telkens weer wat meer over je leven en vind het allemaal zeer boeiend 🙂 Fijn dat je je talenten op een andere manier kunt gebruiken om anderen te helpen.
Het is waar, je kunt wel zoveel plannen hebben, maar soms gooit het leven roet in het eten en heb je andere prioriteiten. Daarom weet ik dat ik me gelukkig moet prijzen om alles en iedereen die ik wél in mijn leven heb (en doe dat ook zeker!).
De term carrière is inderdaad een begrip dat bepaalde connotaties heeft waar ook ik niks aan heb. Nee, ik ben absoluut geen carrièrevrouw zoals in het populaire gebruik van het woord 😉
Liefs, Zarina xx
Zoals altijd weet je weer heel helder neer te zetten waar het om draait bij jou. Of, zoals in dit geval, waar onzekere tiepes als ikzelf, ook tegenaan lopen. Ik wist ook nooit goed wat ik wilde worden, en toen ik eenmaal een richting had gekozen (tekenen, dát moest het worden, en dan alles eromheen erbij!) werd me dat op mijn 16de bij het kiezen van een vervolgstudie volledig door de neus geboord door de leraren en mijn ouders. Ik was immers pas 16, de opleiding was in Zwolle, dat was te ver reizen, en de gemiddelde leeftijd op die school was 25, daar paste een 16-jarige echt niet tussen vond iedereen. En dus stond ik ineens in de Hema als cassière van alles te doen behalve een carrière maken. Het tekenen, en later schilderen, bleef ik er naast doen, maar ik was zó teleurgesteld dat ik er geen vertrouwen meer in had dat ik er ooit iets mee zou kunnen doen, dus ging er minder tijd in zitten dan had gemoeten om er daadwerkelijk later iets aan te hebben. Tegen de tijd dat ik besloot weer te willen studeren was ik 27 en kreeg ik nergens meer geld voor een doorstart. Ook een avondschool naast werken was geen mogelijkheid in die tijd, en voor dit vak. Vanaf ongeveer die leeftijd ging ook mijn gezondheid ineens achteruit, en na een paar jaar knokken gaf ik toe dat het echt nooit meer zou kunnen worden dan een leuke hobby.
En nu? Nu zit ik permanent thuis met een veel te brak lichaam en heb ik het tekenen en schilderen echt moeten opgeven. Een doel voor mij is nu domweg kunnen opstaan, me wassen en aankleden, beetje in het huishouden doen, en vooral er zijn voor mijn man en stiefzoon en iedereen die een luisterend oor nodig heeft. En niemand zegt me dat dat niet genoeg is, niemand zegt me dat ik minder ben. En toch. Toch knaagt het nog. Toch wil ik nog steeds meer. Toch hoop ik op verbetering zodat ik tenminste nog íets met mijn leven kan doen, iets leuks, iets moois, iets hulpvaardigs, iets creatiefs. Weetikveelwat. Maar wel IETS.
Relevantie van jou blogs vraag je? Niet alles hoeft wereldschokkend te zijn, of wereldkennis, of wat voor werelds dan ook. Soms is de “kleine” wereld, de “kleine” kennis, onze eigen waarheid, meer dan genoeg en hebben we ook daar hulp en inzichten in nodig. En ook dat is belangrijk. We zijn niet allemaal wereldverbeteraars op een duidelijke manier, of zoals jou vriend in Mexico. Niet iedereen kan, of durft, zo groots en duidelijk te werk te gaan. Gelukkig maar, want de “kleine” waarheden in het leven horen er ook bij. En daarvoor kijk ik graag naar jou, want dat laat mij weer durven dromen. En hopen. Dat ooit, ook ik, een doel zal hebben en een kleine waarheid werkelijkheid kan zien worden. En dat zal genoeg zijn. Voor mij.
Toch? (want van binnen ben ik nog gewoon 12 en kijk ik met grote ogen naar mijn medeleerlingen die allemaal een antwoord hebben op wat ze willen worden, en daar zelfs al een compleet meerjarenplan voor hebben!)
Wauw Cissy, wat goed verwoord. Je hebt helemaal gelijk met “kleine wereld” en “kleine kennis”. Zonder het te beseffen kunnen mensen daarmee juist heel veel invloded of effect hebben op anderen.
Ik wens je sterkte in de toekomst en wens je toe dat je een mogelijkheid vindt om toch te kunnen doen waar je hart ligt. Je verhaal is heel herkenbaar, mijn lijf doet ook niet meer wat ik wil. Ik dacht zelf ook jarenlang dat ik niets meer kon, dat wàs ook zo, maar tot mijn geluk ben ik net genoeg opgeknapt door het gebruik van cbd- en wietolie om nog af en toe uitstapjes te kunnen maken. Alles met beleid en gedoseerd maar genoeg om te genieten van het leven en de mensen om mij heen. Heel veel sterkte!
Dankjewel Cissy voor je mooie en oprechte reactie! Wat rot dat je in eerste instantie door de bekrompen houding van ‘de volwassenen’, daarna om praktische redenen en vervolgens vanwege gezondheidsredenen je grote passie niet hebt kunnen navolgen 🙁 Ik weet wel dat je het op andere manieren in je leven hebt weten te incorporeren en er toch nog op een professionele wijze bezig mee bent. Maar uiteraard is dit niet hetzelfde als het zelf doen!
Je opmerking over de ‘kleine wereld’ en ‘kleine kennis’ is inderdaad erg mooi en ik zal die gedachte zeker vasthouden!
We weten door alles wat we hebben meegemaakt dat zoveel in het leven relatief is, maar soms zijn de problemen in onze ‘kleine wereld’ voldoende om ons onzeker/ongelukkig te voelen.
Nogmaals dank! Bijzonder dat we via mijn blog nog zoveel over elkaar te weten komen 🙂 xx
Wow Zarina, wat mooi hoe je je open stalt. Lucht het je ook op? Ik wist altijd dat ik politieagent wilde worden, maar niemand in mijn omgeving was het ik wilde liever ook het studentenleven ervaren. Dus lastminute een opleiding gelozen die me enigszins lag. Na mijn afstuderen een paar jaar gewerkt en toch gesolliciteerd bij de politie. Aangenomen, terug de schoolbanken in (met een zeer minimaal salaris) en mijn hart gevolgd. Geen moment spijt gehad van alle keuzes. Nu al 9 maanden in Londen zonder baan (eigen keuze), ik geniet ervan maar maak ook moeilijke en onzekere momenten mee. Ik kan je geen advies geven maar wens je wel heel veel succes met je keuzes en hoop dat je je dromen waar kunt maken.
Liefs Karen
Hartstikke bedankt voor je lieve reactie!
Wauw, politieagent, wat een fantastische keuze! Ik kan me voorstellen dat je het nu soms een beetje moeilijk hebt, maar onderschat een verhuizing naar het buitenland niet! Ik nam mijn eerste maanden hier geen tijd om te settelen en ging gelijk fulltime werken (op een kantoor nonetheless).
Of mijn blogpost oplucht? Niet echt, ik voel me eerder kwetsbaar hierdoor en ben bang dat mensen denken dat ik me aanstel. Ik weet dat er belangrijkere dingen op de wereld zijn dan het aantal likes en volgers op Instagram. Zo is een vriend van mij journalist in Mexico en lees ik regelmatig op zijn Facebook dat er weer een collega of vriend van hem op gruwelijke wijze is vermoord door drugsbendes. Ondanks dat kiest hij ervoor om zijn beroep te blijven uitoefenen, omdat het belangrijk is.
Maar aan de andere kant, denk ik dat mijn blogpost ook wel relevant is vandaag de dag gezien de vele berichten die ik lees/hoor van anderen die een behoorlijke druk van de buitenwereld voelen en hierdoor in de knoop zitten met zichzelf.
Het komt ook wel goed met mij en het is allemaal niet zo erg, maar het is niet verkeerd om je eigen onzekerheid te delen met anderen 🙂
Groetjes, Zarina xx