Ben jij een van die irritante mensen die al op jonge leeftijd wist wat je later wilde worden? Het is je na die ene zin vast al heel duidelijk dat ik niet tot een van die mensen behoor. Nu ik (al bijna) groot ben, weet ik eigenlijk nog steeds niet wat ik ‘later’ worden wil. Ik heb minstens eens per jaar een persoonlijk crisismomentje en twijfel dan weer eens over mijn carrière – op zo’n moment door mij eerder bestempeld als een gebrek aan carrière. En je raadt het al, editie 2018 van Tijd voor Zelfreflectie – of eigenlijk Tijd voor Zelfkritiek – heeft zich onlangs gemeld.

Wat wil ik nou écht doen met mijn leven en hoe kan ik dat doel bereiken?”

Vorig jaar had ik het zo belachelijk druk (waar ik stiekem erg van genoot, want met al die deadlines voelde ik me superbelangrijk) dat ik geen tijd had voor zo’n crisisperiode, maar nu ik het wat rustiger heb, heb ik ook de tijd om mijn leven grondig onder de loep te houden. Ik houd me nu al anderhalve week constant bezig met DE grote vraag: wat wil ik nou écht doen met mijn leven en hoe kan ik dat doel bereiken? Het eerste antwoord dat me te binnen schiet is natuurlijk rijk en beroemd worden, maar dat doel heb ik al met groot succes bereikt (hahaha, as if). Mijn tweede antwoord is: ik wil iets betekenisvol doen en het liefst met iets creatiefs.

Hoe ik bijna de nieuwe Lara Croft Indiana Jones werd

Het grootste probleem is, is dat ik zoveel dingen interessant vind en er een overvloed aan carrièremogelijkheden is. Mijn gebrek aan een eenduidige visie dateert al sinds de middelbare school. Met een vage mix van alfa- en bètavakken kon ik in principe alle kanten op. Het had weinig gescheeld of ik was in de voetstappen van mijn broer getreden en had Chemische Technologie gestudeerd. Helaas gooide het onderdeel organisch rekenen van het vak Scheikunde roet in het eten. Vanwege dit onderwerp daalden mijn cijfers voor (en daarmee mijn interesse in) het vak en moest ik een andere studie bedenken.

Ik was van jongs af aan geïnteresseerd in de Oudheid en de studie Archeologie in Leiden leek me daarom wel wat. Bestie Suzanne had hier ook oren naar en samen togen we vol enthousiasme met de trein naar misschien wel onze toekomstige studentenstad voor de Open Dag van de opleiding. Een paar uur later zaten we weer op de trein terug naar huis, totaal ontgoocheld en met het laatste sprankje levensvreugde uit ons gezogen tijdens de meest slaapverwekkende Open Dag die je je maar kunt voorstellen. Als de docent zelfs op deze wervingsdag erin slaagt om potentiële studenten in slaap te praten, hoe saai moet de opleiding zelf dan niet zijn, vroegen we ons af. Een van de weinige informatiebrokken die me tijdens het knikkebollen zijn bijgebleven was zijn waarschuwing dat we de droom om de nieuwe Indiana Jones te worden (want van de welgevormde Lara Croft hadden we toentertijd nog lang niet gehoord) maar snel moest laten varen, want de kans op het doen van echt veldwerk was erg klein, laat staan op het doen van een spectaculaire vondst.

Van eeuwige student naar zzp’er in het buitenland

Na dit fiasco leende ik de opleidingengids van de decaan en koos met gesloten ogen een studie. Gelukkig landde mijn vinger op Engels, want dat was nou met mijn sterkste vak. Eindelijk had ik ook een toekomstplan: ik zou ondertitels gaan vertalen! Ik hield erg van films en tv-series en nu kon ik die de hele dag door bekijken en er ook nog betaald voor worden, win-win! Gaandeweg de opleiding kwam ik er echter achter dat het vertaalvak niet voor mij was weggelegd. Ik maakte mijn opleiding af en ging daarna gelijk door met de toentertijd nieuwe Master Bedrijfscommunicatie & Digitale Media aan de Universiteit van Tilburg, want daar zat vast toekomst in! Het was overigens bijna Culturele Antropologie geworden, maar daarmee leken mijn kansen op de arbeidsmarkt nog beperkter te zijn dan mijn opleiding Engelse Taal- en Letterkunde.

2 jaar later studeerde ik cum laude af en na diverse sollicitatiegesprekken voor academische promotieplekken liet ik mijn carrière als de eeuwige student voor wat het was en ging op zoek naar een baan in de echte wereld. Tijdens mijn scriptieperiode had ik puur bij toeval een baantje bij een plaatselijke educatieve uitgeverij gescoord. Mijn werkzaamheden waren voornamelijk van administratieve aard en na een jaar had ik het daarom wel gezien daar. Ik werd vervolgens projectmanager bij een vertaalbureau (kwam die specialisatie Vertaalkunde op mijn CV tóch van pas!) en weer wat jaren later werd ik projectmanager bij een uitgeefbureau. Vanwege omstandigheden werd ik ingezet voor redactiewerk en ook dit bleek me erg goed af te gaan. Toen ik in 2012 naar Engeland vertrok, was het daarom logisch om freelance redacteur te worden. Oude klanten en collega’s uit Nederland sturen nog steeds regelmatig werk mijn kant op en ook via mijn blog krijg ik opdrachten binnen. Ik heb het geluk gehad dat ik in al mijn jaren als zzp’er nog nooit zelf acquisitie heb hoeven te doen en hoop dat die dag ook nooit zal komen!

Dromen, hopelijk niet altijd bedrog

Maar ben ik nu écht gelukkig met het werk dat ik doe? Enerzijds ben ik er dolgelukkig mee, want ik heb constant werk (de ene keer wat drukker dan de andere keer), ben er goed in, heb gezellige klanten, heb er wereldwijd veel toffe mensen door leren kennen en kan mijn eigen tijd indelen zoals ik dat wil. Als ik zou moeten kiezen tussen het onzekere bestaan als een freelancer of een vaste kantoorbaan waarvoor ik elke dag telkens weer naar dezelfde werkplek moet reizen, dan is de keuze snel gemaakt. Maar anderzijds vind ik dat ik meer in m’n mars heb en wil ik meer: meer uitdaging, meer variatie, meer verantwoordelijkheid, gewoon meer. Net als de meeste van jullie heb ik dromen, maar roep ik altijd dat ik geen tijd heb om hiernaar te handelen. Dit was vorig jaar zeker waar, maar ik denk dat de grootste reden voor mijn terughoudendheid is, is dat ik bang ben om keihard op m’n smoel te gaan.

Wat mijn dromen zijn? Ik wil al jaren een festival met muziek, food en street art organiseren, en ook hebben manlief en ik grootse plannen om ooit een artist residency op te zetten. Maar ook zou ik mijn geld willen verdienen met mijn schrijfsels. Of dat nou is voor travel & lifestyle tijdschriften (over reizen die uiteraard volledig betaald zijn door de opdrachtgever) of met mijn korte verhalen en romans (waarvan nog vóór publicatie de filmrechten worden verkocht), maakt me niet zoveel uit.

Toen ik vorige week verveeld in de bios zat tijdens de nieuwe Avengers-film en me op het randje van concentratie en droomwereld bevond (ben ik de enige persoon op de wereld die onderhand behoorlijk Marvel-moe is?), had ik opeens een ge-wel-dig idee voor een Young Adult boek. De afgelopen week ben ik daarom elke dag steeds lekker vroeg achter mijn computer gaan zitten om die schetsen verder vorm te geven.

Helaas leed ik, nog voordat ik was begonnen met schrijven, aan een writer’s block. Alles wat ik uiteindelijk wél op papier kreeg, vond ik saai, stom en ronduit slecht. In mijn hoofd was de schrijfcarrière waarvan ik droom al voorbij voordat ik er überhaupt aan was begonnen. Ik maakte toen ook de grote fout om mijn blog erbij te nemen. Ik vergeleek het met die van andere, veel leukere en populairdere bloggers. Waarom kunnen zij wel gezellige en aansprekende blogposts schrijven waar tientallen lezers op reageren? (Ten eerste zou het helpen als ik kortere posts zou schrijven.) Waarom hebben zij wel tienduizenden volgers op sociale media en gaan mijn volgersaantallen net als mijn gewicht constant op en neer als een jojo? (Waarschijnlijk omdat zij volgers kopen.) Waarom worden zij wel uitgenodigd voor persreizen waar ze volledig in de watten worden gelegd? (Dit hangt waarschijnlijk weer samen met hun eerdergenoemde grote schare fans op sociale media.)

Nu zal deze bekentenis me niet zozeer een spannende opdracht of het grote antwoord op mijn levensvraag opleveren, maar ik wilde graag mijn onzekerheid hier met je delen. Ik lees steeds meer verhalen van leeftijdgenoten die aan een burn-out lijden of kampen met grote onzekerheid en zelfs depressie. Is dit het resultaat van de druk die we onszelf opleggen? We voelen ons tegenwoordig verplicht om elke seconde van onze perfecte levens vast te leggen op sociale media, het liefst met foto’s van onszelf in een flatteuze pose op een idyllische locatie, genomen tijdens een van onze vele reizen per jaar die we ons kunnen veroorloven omdat we allemaal zulke succesvolle ondernemers zijn of die ene droombaan hebben. Wanneer we niet aan deze criteria voldoen, dan vergelijken we ons met die zogenoemde influencers. Zoals je hierboven hebt kunnen lezen, trap ik hier tegen beter weten in ook in, maar daardoor verlies je al snel uit het oog wat je wél hebt weten te bereiken.

Ik hoor vaak van vrienden of vreemden op sociale media dat ze zo jaloers zijn op mijn leven. Ja, ik realiseer me dat ik op veel vlakken een ontzettende mazzelaar ben (en ben daar ook ontzettend dankbaar voor) – ik heb een geweldige vent, lieve vrienden en familie, een mooi huis, ben gezond en heb de kans om veel van de wereld te zien – maar diep in mijn hart ben ik nog steeds dat onzeker 9-jarig meisje dat met een verlegen lachje de wereld in keek. En net als dat meisje van toen hoop ik nog een wereld aan mogelijkheden te hebben om later te worden wat ik écht wil worden. Nu nog bepalen wat dat is.

Wist jij al op jonge leeftijd wat je later wilde worden? Ben jij een van de lucky ones die zijn/haar droombaan heeft of ben jij net als ik nog steeds op zoek naar je echte roeping?
Ik ben benieuwd naar jouw verhaal, deel het hieronder met me in een reactie!

Zarina xx