On the first Sunday of the month I write a personal blog post in Dutch. // De eerste zondag van de maand en dus weer tijd voor een Nederlandstalige blog. Maar vandaag is niet zomaar een zondag. Het is mijn laatste zondag als een dertiger. Over exact een week word ik dus 40 jaar. Best wel een mijlpaal. Hoe ik me daarbij voel? Dat lees je hier in mijn laatste blog als een dertiger.
Mijn laatste blog als een dertiger
Ik weet nog goed dat ik als tiener dacht dat 25 een mooie leeftijd was om getrouwd te zijn en kinderen te hebben. Dan ben je al oud en kun je maar beter gesetteld zijn, dacht ik toen.
Maar dan ben je 25 en weet je dat je leven eigenlijk maar net is begonnen. In plaats van in de poepluiers zat ik nog volop met mijn neus in de studieboeken. (Niet dat ik anders mijn neus in de poepluiers zou steken, bah.) Ik woonde al wel vanaf mijn 20e samen, maar volwassen worden, laat staan trouwen zat voorlopig nog niet in de planning.
Verjaardagskaart van vorig jaar. Volgende week ben ik dus al 40 jaar awesome, haha!
De dag dat ik 30 werd…
…schoot het voor het eerst in mijn rug. Gewoon tijdens het bukken om iets van de grond te rapen. Had het echt nog nooit gehad en moest er, ondanks de pijn, toch hartelijk om lachen. Daar begint de aftakeling, dacht ik. En precies op mijn 30e verjaardag, perfect timing.
Op mijn 30e stond mijn hele leven op z’n kop
Ik zocht net naar foto’s van mijn 30e verjaardag, maar kon niks vinden. Misschien staan ze nog op mijn oude laptop. Of misschien heb ik niks bijzonders gedaan die dag. Ik weet het niet meer precies. Het jaar dat ik 30 werd was namelijk nogal heftig. Dat was het jaar dat ik eerlijk uitsprak dat mijn partner met wie ik ruim 11 jaar samen was, en ik uit elkaar waren gegroeid en niet meer bij elkaar pasten. Dat sluimerde al heel lang natuurlijk en eigenlijk wisten we het allebei wel. Maar hoe neem je afscheid van je eerste grote liefde, je maatje, de persoon met wie je bent opgegroeid en volwassen geworden?
Ondanks dat het emotioneel erg moeilijk was, zijn we gelukkig goed uit elkaar gegaan. We zien elkaar nog steeds regelmatig en hebben nog goed contact. We weten allebei dat we er altijd voor elkaar zullen zijn en dat betekent de wereld voor me.
Maar op dat moment voelde het verre van positief natuurlijk. Twee jaar lang leefde ik als een nomade uit een koffer en logeerde ik bij vrienden en familie. Die tijd van onzekerheid en emotionele instabiliteit was zwaar, maar toch zie ik dat als een zeer belangrijke tijd. Het heeft mijn persoonlijkheid gevormd, maar ook mijn band met mijn moeder nog sterker gemaakt. If it doesn’t kill you, it makes you stronger. Zo cliché, maar zo waar.
10 jaar later: een nieuw leven in een nieuw land
Inmiddels zijn we 10 jaar later en als ik terugblik dan is mijn leven op alle fronten radicaal veranderd. Ik woon inmiddels al 7 jaar in Engeland en ben aanstaande augustus alweer 6 jaar getrouwd met mijn soul mate. (Ik ben doorgaans nogal allergisch voor dit soort termen, maar vandaag maak ik in een uitzondering.)
Ik voel me op zoveel fronten nog net zo onzeker als 10 jaar geleden, maar emotioneel gezien voel ik me verankerd. Ik heb ontzettend lieve ouders en ook een grote broer, schoonzus en neefje die onvoorwaardelijk van me houden. Ik koester mijn vrienden in Nederland en ben er erg trots op dat die vriendschappen ondanks mijn emigratie nog steeds instant zijn gebleven. Maar de belangrijkste persoon in mijn leven is uiteraard hubby. Mijn grote steun en toeverlaat. De persoon die me laat lachen, me troost, me motiveert en inspireert.
Hubby is behalve mijn steun en toeverlaat ook de beste reispartner ever! Hier zijn we samen in Australië.
Bijna 40 en nog steeds geen benul van wat ik worden wil later als ik groot ben! Ik schreef daar vorig jaar over in:
The Dutch Girl Tales #3: Wat Wil Jij Later Worden Als Je Groot Bent?
Ik worstel nog steeds vaak met de vraag wat ik later worden wil. Kijk dan vaak naar de dingen die ik niet kan of niet heb bereikt, maar vergeet te kijken naar wat ik juist wél heb bereikt. Ik heb een heel nieuw leven in het buitenland weten op te bouwen voor mezelf. Kan mezelf financieel redden als freelance redacteur en heb ook een eigen business als gids in Londen opgezet. Mensen vinden mij gewoon op internet na een Google search voor een Nederlandstalige gids in Londen! Hoe bijzonder is dat?! Dit had ik 10 jaar geleden allemaal nooit durven dromen.
The perfect life of the forty-something
Is mijn leven dan nu zo perfect vergeleken met 10 jaar geleden? Niet perfect, maar wel anders. Ik heb nog steeds een haat-liefde verhouding met mijn lijf bijvoorbeeld. Misschien wordt het na 40 jaar eens tijd om te accepteren dat mijn billen nooit klein en strak zullen worden. J Lo en Kim Kardashian zitten er ook niet mee dus waarom ik wel?
Grote billen hebben, is dat echt zo’n probleem? Vaak nog wel voor mij, maar hopelijk wordt dat in de toekomst minder belangrijk. (Foto van Ivabalk op Pixabay)
Maar aan de andere kant kan het me ook niet zoveel boeien allemaal. Want om er maar weer een cliché in te gooien: gezondheid is toch wel het belangrijkste in het leven. In de afgelopen jaren heb ik o.a. mijn ex-schoonvader, schoonmoeder en zwager hun laatste adem zien uitblazen. Dit waren geen ‘mooie afscheiden’, verre van. De laatste ervaring was zelfs behoorlijk traumatisch en heeft mijn persoonlijkheid best wel veranderd. Maar het helpt me ook om me niet zo druk te maken om onbenullige dingen in het leven. (Als er iets is waar ik in uitblink, dan is het namelijk wel in me druk maken om onbenullige dingen.) Leven, genieten, groeien en iets betekenen voor de wereld, dat is mijn doel. En ook al is dat maar heel bescheiden en klein.
40 jaar: nieuwe mijlpaal
Is 40 echt een mijlpaal? Voor mij voelt dat absoluut niet zo. Misschien zit er ik niet zo mee omdat ik er nog hartstikke jong uitzie. Als ik tegen mensen zeg dat ik bijna 40 ben, vallen ze bijna van hun stoel. Ik word nog regelmatig 30 of nog jonger geschat. Dit heb ik te danken aan mijn moeder die op haar 66e nog steeds geen enkele rimpel heeft. En hoewel het soms irritant is dat ik om mijn ID wordt gevraagd als ik alcohol wil kopen in de supermarkt, is het natuurlijk vooral een vet compliment.
Hoezo zie ik er nog steeds erg jong uit?
Dus, 40 kom maar op. Richting ouderdom en aftakeling? Ik zie het eerder als de weg naar zelfontwikkeling en zelfliefde. Of is dit wat mensen zeggen als ze ouder worden en het niet willen accepteren? We zullen zien. Voor nu zeg ik: 40, kom maar op. Ik heb er zin in!
Ben jij ook (bijna) 40? Of ben je die leeftijd allang gepasseerd?
Hoe voel(de) jij erbij?
Deel je gedachten en ervaringen in een opmerking hieronder.
Dankjewel! Zarina xx
Een mooie blogpost. “Leven, genieten, groeien en iets betekenen voor de wereld, dat is mijn doel”, dat lijkt mij een uitstekend doel voor de toekomst!
Je hebt al veel bereikt, veel gedaan en gezien, bent geliefd door man, familie en vrienden, wat wil je nog meer? En die uiterlijkheden, ach, met de jaren ga je dat ook anders zien. Alhoewel ik wel wat van die billen wil, hoor, ik ben ze nu toch echt kwijt! 😉
Dankjewel voor deze toch best intieme post! xx
Ah, dankjewel Esther! Ja, ik voel me ook echt gezegend met zulke fijne mensen (inclusief jijzelf!) om me heen. Zonder hen had ik minder positief, sterk en gelukkig in het leven gestaan! xx
En je mag best wat van mijn billen hoor, heb genoeg voor drie haha! 🙂
Hmm, ja, 40. Dat is alweer een poosje terug voor mij.
Ik vier mijn verjaardag niet echt. Eigenlijk een traditie om dan naar die rimpelloze moeder te gaan, zodat ik naderhand geen afwas heb van al het gebak eten! 🙂
Maar toch voor mijn 40ste verjaardag gedacht om het thuis te vieren en met de mensen op dat moment dicht om mij heen te gaan uit eten.
Daar was mijn zusje ook gezellig bij.
Op naar de 50 jaar! 😀