The Dutch Girl Tales #16: Nog even over Vaderdag

On the first Sunday of the month I always blog in Dutch. Today’s post is a belated Father’s Day blog post. // Huh, hoezo Vaderdag? Dat was toch al bijna een maand geleden? Ja, dat is wel zo, maar mijn vader kan niet zo goed Engels lezen. En aangezien het over hem gaat, bewaarde ik dit onderwerp voor vandaag. Want op de eerste zondag van de maand blog ik immers altijd in het Nederlands.

Ik was 9 toen ik mijn vader voor het eerst zag

Maar toen was het nog ‘meneer’. Later veranderde dat in ‘oom’, maar op den duur besloot ik hem ‘papa’ te noemen.

Het zit zo, toen mijn biologische vader ons gezin kort na mijn geboorte in de steek liet, stond mijn moeder er opeens helemaal alleen voor. Ik betwijfel het dat ze als alleenstaande moeder van een 9-jarige knul en een kersverse baby een ‘happy single’ was.

Wat ik wél weet is dat ze er altijd was voor ons en ik mijn huidige leven grotendeels te danken heb aan deze sterke, lieve, intelligente en zorgzame dame. Maar genoeg over haar, want het gaat vandaag over mijn vader. (Mocht je overigens meer over mijn moeder willen lezen, dan kan dat hier: My Mother’s Day Present: An Ode to My Mum.)

Datingwebsite 20e-eeuwse stijl

Op een gegeven moment besloten vriendinnen van mijn moeder dat het wel weer eens tijd was voor d’r om te gaan daten. En dus schreven ze haar in bij een huwelijksbureau, zeg maar de 20e-eeuwse versie van Tinder. (Niet dat ik ervaring heb met een van deze vormen van relatiebemiddeling, maar het klinkt wel leuk zo.)

En toen kwam dus op een dag, inmiddels 31 jaar geleden, een meneer uit de regio Den Bosch gezellig op visite bij ons in Heerenveen. Hier is vast wel het een en ander aan voorafgegaan, maar daar had ik als kind natuurlijk geen enkel benul van.

Ik vond de meneer geloof ik wel meteen aardig. Mijn moeder vond hem in ieder geval erg aardig, want na een jaar daten maakten we de grote oversteek naar de andere kant van het land. Broerlief die tot dan toe mijn pseudo-vader was geweest, bleef achter in Heerenveen want hij was net begonnen met zijn studie. Iedere avond janken natuurlijk voor mij omdat ik hem zo erg miste. Gelukkig is dat inmiddels weer voorbij.

Stapels kerstcadeaus!

Hoewel ik als kind nooit iets te klagen heb gehad, had mijn moeder natuurlijk nooit geld voor extravagante uitgaven. Ik had wel genoeg speelgoed en een hele verzameling boeken waar menig bibliothecaris jaloers op zou zijn, maar man oh man, wat ging er toch een (materialistische) wereld voor me open toen mijn moeder er ook financieel opeens niet meer alleen voor stond.

Stapels kerstcadeaus, niet normaal! En ook van die supergave dingen zoals een opmaakpop waarbij je make-up op het gezicht kon toveren door eroverheen te gaan met koud of warm water.

Say whaaaaaat??

En opeens gingen we ook op vakantie! Niet meer alleen daguitstapjes naar de Efteling of ergens anders in Nederland, maar naar het buitenland. In een vliegtuig. Ik vond het de eerste keer zó spannend dat ik er spontaan een bloedneus van kreeg op Schiphol. (Die vervolgens een paar uur lang aanhield.)

Mijn grote sterke papa

Aan liefde geen gebrek van mijn moeder en nieuwe vader. Ondanks dat hij zelf al een flink aantal kinderen had, voelde ik me nooit achteruit gesteld. Of als een stiefkind ofzo. Mijn vader is mijn vader, punt. We mogen er dan niet helemaal hetzelfde uitzien (of gewoon totaal niet), onze band is puur en liefdevol. Daar hebben we geen overeenkomstig DNA voor nodig.

Op onze trouwdag begeleidden mijn vader en broer mij over de witte loper

Ik was echt papa’s kindje. Wist ook echt wel dat ik bij hem wél sommige dingen gedaan kon krijgen waarvoor ik niet bij mijn moeder hoefde aan te kloppen. Opeens wist ik hoe het was om twee ouders te hebben en een ‘normaal’ gezinsleven te ervaren.

Ik hield erg van knutselen en hobbyen en leerde wat basic klusvaardigheden van m’n vader. En als ik het niet durfde, dan moest ik het in ieder geval wel gewoon proberen. Hij was er altijd bij om in te grijpen als het niet lukte. Zo hebben we samen menig Sinterklaassurprise in elkaar geflanst.

Mijn vader heeft misschien geen hoge opleiding genoten, maar toch heeft hij me veel geleerd en (mee)gegeven in het leven. Gezond verstand, een gevoel voor verantwoordelijkheid, humor en geborgenheid.

Zo kon ik er ook altijd op rekenen dat hij me ‘s avonds de trap op droeg als ik weer eens op de bank in slaap was gevallen. Letterlijk geen lichte klus aangezien ik nogal chunky was. Maar dat deed mijn grote sterke papa gewoon.

Maar toen werd hij chronisch ziek

De eerste signalen deden zich denk ik rond mijn 16e voor. We waren op zomervakantie in Oostenrijk en mijn vader kreeg wat moeite met lopen. Niets zorgwekkends dachten we en logisch met al die heuvels en bergen. Hij was immers niet een van de slanksten. Dus kocht hij op vakantie een houten wandelstok ter ondersteuning bij het lopen. Op dat moment eigenlijk niet veel meer dan een leuk souvenir want we kochten allerlei metalen plaatjes van de verschillende stadjes en dorpjes waar we langskwamen en spijkerden die op de stok.

En nu laat mijn geheugen me een beetje in de steek, want ik weet niet zo goed hoeveel tijd er zat tussen die vakantie en het moment dat ik nu ga beschrijven.

Het was minstens een jaar later denk ik. Mijn vader kwam terug van zijn werk, maar kwam het huis maar niet in.

Ik kan me herinneren dat hij met zijn fiets in de achtertuin stond. Verder staat het me allemaal niet meer zo helder bij, maar ik weet wel dat hij stond te huilen. Huilen van de pijn. Mijn grote sterke vader had opeens zoveel pijn in zijn polsen dat hij zijn tranen niet kon bedwingen. Dit tafereel maakte grote indruk op mij, want het was duidelijk dat er iets ernstigs aan de hand was.

Het ging van slecht naar erger

Ik zal je alle details besparen (deels ook omdat ik ze me niet goed kan herinneren), maar na vele onderzoeken kwam er na lange tijd eindelijk naar voren wat mijn vader mankeerde. Acute reuma. En een zeer agressieve vorm. Hij kon niet meer autorijden – mijn moeder ging halsoverkop rond haar 40e op rijles – en werd lichamelijk afgekeurd.

We zijn nu ruim 20 jaar verder en we maken vaak grappen over onze ‘Robocop’ vader. Zijn lijf zit inmiddels namelijk vol met prothesen en ook zijn beide polsen vastgezet wat inhoudt dat hij ze niet meer heen en weer kan bewegen. De ontstekingen in zijn lijf (want dat is reuma in feite) hielden zich de laatste paar jaar koest, maar slaan nu weer dubbel zo hard toe.

Leven met constante pijn en dagelijks een handjevol sterke pillen slikken doet veel met een mensenlijf. Ik weet niet of dit met elkaar samenhangt, maar mijn vader heeft ook al een paar keer een hartinfarct gehad. Dat was jaren geleden de reden voor mijn moeder om een EHBO-cursus te gaan volgen. Zodat ze niet machteloos hoefde toe te kijken als haar man weer in een levensbedreigende situatie zou terechtkomen. Gelukkig heeft hij na het plaatsen van stents hier geen last meer van gehad. Hij heeft wel een ander serieus hartprobleem en staat daarvoor onder constante controle bij de trombosedienst.

Ik had ze zoveel meer geluk toegewenst

Voordat hun paden elkaar kruisten, hebben mijn vader en moeder allebei behoorlijk veel ellende gekend. Dat ze elkaar hebben leren kennen en samen een nieuw leven hebben kunnen opbouwen is prachtig. Maar toch vind ik het behoorlijk zuur dat hun geluk al na een paar jaar zo bruut werd verstoord.

Mijn vader wordt nooit meer beter. Er staan hem wellicht nog vele operaties te wachten. Eigenlijk moet hij nu ook weer onder het mes, maar mijn vader is het snijden in zijn lijf even helemaal kotsbeu.

Het is eigenlijk niet eerlijk. Ik had mijn ouders zoveel meer geluk toegewenst in het leven. Maar ook in deze situatie zijn ze allebei de beste rolmodellen die ik maar kon hebben. Altijd positief blijven en altijd blijven lachen. Er is dan ook altijd humor en gezelligheid in huis. Ja tuurlijk zitten ze ook weleens een lekker potje te chagrijnen en brommen als er verder niemand in de buurt is, maar daar hebben ze alle recht op.

Ondanks alles, blijven mijn ouders altijd hartelijk lachen!

Zo blij dat ik mijn ‘echte’ vader nooit heb gekend

Of ik weleens aan mijn biologische vader denk? Soms, maar nooit uit nieuwsgierigheid of wrok. Eerder uit praktisch oogpunt. Zitten er bepaalde ziekten in zijn familie waarvan het wel handig was geweest dat ik dit zou weten? Zulke dingen.

Ik vraag me weleens af of hij nog leeft. En of hij soms aan mij denkt. Of me ooit heeft gegoogeld. Maar verder kan hij me absoluut niet boeien. Ik ben hem eigenlijk wel ontzettend dankbaar dat hij ons heeft verlaten. Ik kan natuurlijk niet met 100% zekerheid zeggen hoe mijn leven eruit had gezien als hij wel in mijn leven was gebleven. Maar ik weet zeker dat ik dan nu niet in Engeland had gewoond met de liefde van mijn leven. (En nog veel dramatischer, nooit dit blog was begonnen!)

Misschien was ik wel uitgehuwelijkt. (Hoewel mijn moeder daar vast wel een stokje voor had gestoken.) Misschien woonde ik nu in Pakistan of ergens anders. Wie weet. Ik in ieder geval niet. En ik vind het ook totaal niet interessant om verder over na te denken, want mijn leven is uiteindelijk gelopen zoals het moest lopen. En ik had het geluk om de liefste vader ter wereld in mijn leven te krijgen. Een mooier cadeau kan een 9-jarig meisje niet vragen. Zelfs als ze inmiddels al 40 jaar oud is.

Dankjewel lieve papa.
Dat je bewust ervoor hebt gekozen mijn vader te zijn.