The Dutch Girl Tales #19: Vandaag heb ik even geen zin

Wat heerlijk, ik heb eens een dag helemaal voor mezelf. Ik ben alleen thuis en heb even geen werkdeadlines. Ik word wakker met grootse plannen en ben vastberaden een paar items van mijn persoonlijk to-dolijstje af te werken. Eerst een kopje koffie – ja, ik heb inmiddels weer toegegeven aan mijn koffieverslaving – en dan lekker aan de slag. Maar dan begint het welbekende patroon weer. Al snel begin ik verschillende Google zoekopdrachten (in het kader van onderzoek) en verdwijnen niet alleen de uren, maar ook mijn energie en enthousiasme. Het is duidelijk: vandaag heb ik even geen zin om iets nuttigs te doen.

Ik ben best best wel moe van de afgelopen drukke weken (lees: maanden) en voel me ook niet helemaal tiptop. Maar in plaats hieraan toe te geven en lekker op de bank te gaan zitten met een boek, dekentje en kopje thee, móét ik van mezelf nog zoveel. Het resultaat is dat ik aan het einde van de dag amper iets van mijn lijstje heb gedaan en ook niet de kans heb genomen om iets leuks voor mezelf te doen. Wederom een enigszins verspilde dag. Waarom kan ik niet gewoon een luie dag inlassen en leg ik altijd zoveel druk op mezelf?

‘Vandaag heb ik even geen zin’, zo moeilijk is dat toch niet om te zeggen?

Nou, voor mij dus wel. Want hoe kan ik mezelf profileren als een succesvolle ondernemer en succesvol persoon als ik niet elk vrij moment nuttig benut? Maar eigenlijk weet ik stiekem ook wel dat er echt niemand van wakker ligt als ik een dag al Netflixend op de bank hang. Gaan mensen dan echt denken dat ik lui ben? Nee, tuurlijk niet. Ik verwacht eerder dat ze zullen denken dat dit heel normaal menselijk gedrag is.

Het is niet mogelijk om altijd maar door te gaan zonder even pas op de plaats te nemen. Dat zeg ik met gemak tegen anderen, maar voor mezelf houd ik andere maatstaven aan. Van mezelf móét ik altijd presteren. En deze ongezonde gedachten moet ik eens zien te doorbreken.

Peper in de kont hebben

Waar deze bewijsdrang vandaan komt? Geen idee. Misschien heb ik onbewust van jongs af aan als tweedegeneratie immigrant het gevoel dat ik me extra moet bewijzen.

Of misschien probeer ik mijn moeder bij te benen, die naast haar vrijwilligerswerk voor De Zonnebloem en EHBO ook nog eens eten kookt voor ouderen, immigranten helpt om de Nederlandse taal te leren en zonder moeite een handtekeningenpetitie tegen de afvalstoffenheffing opzet om op te komen voor de mensen met een lager inkomen binnen haar gemeente.

Daarnaast is ze ook nog eens mantelzorger voor mijn chronisch zieke vader, helpt ze hem dagelijks met het verzorgen van zijn tientallen parkieten en papegaaien en brengt ze ieder jaar vanaf het voorjaar tot de herfst meer tijd door op hun volkstuintje dan thuis en profiteert zowat het hele dorp gratis van de overheerlijke verse groenten.

Ik word er al moe van als ik dit allemaal opschrijf. En dan laat ik nog eens heel veel andere dagelijkse activiteiten weg. Ken je de uitdrukking ‘peper in de kont hebben’? Deze is gebaseerd op het feit dat de stof capsaïcine dat in peper zit, opwekkende en activerende eigenschappen zou hebben. In het geval van mijn moeder zou dit veel verklaren gezien de hoeveelheid Madam Jeanette pepers ze eet!

Maar het is vooral mijn perfectionisme dat me in de weg zit

Ik denk eerlijk gezegd niet dat die druk om te presteren en mezelf te bewijzen, door mijn overijverige moeder komt. Wat dan wel? Nou, mijn streven naar perfectie. Dat is zowel een zegen, maar ook een grote vloek. Lees maar eens het volgende voorbeeld.

Tijdens het eerste jaar van mijn studie Engels haalde ruim de helft van de klas een onvoldoende voor een bepaald examen. Ik had het wél gehaald, maar ‘slechts’ met een 7,5. Dat kon ik beter. En daarom deed ik een herkansing. Mijn vrienden (ja, ik had wonder boven wonder vrienden ondanks dat ik een grote streber en nerd was) snapten niet waarom ik zoveel moeite deed. Achterf snap ik het zelf ook niet.

Want uiteraard haalde ik nu wel een hoger cijfer, maar dat heeft echt totaal geen verschil gemaakt voor de rest van mijn studie. In plaats van een paar extra studiedagen had ik die tijd kunnen gebruiken om iets leuks te doen.

Maar dit voorbeeld illustreert mijn streven naar perfectionisme zeer treffend. In sommige gevallen is het misschien een bewonderenswaardige karaktereigenschap, maar over het algemeen is het gewoon ronduit vermoeiend.

Durf om hulp te vragen!

En zo staat mijn perfectionisme me vaker dan me lief is ontzettend in de weg. Al sinds ik mijn culturele reisblog Done That Been There een paar jaar geleden ben opgestart, loop ik constant tegen allerlei praktische en technische problemen aan. En terwijl er zat mensen zijn die ik om hulp kan vragen hierbij, wil ik dit per se allemaal zelf doen. Om vervolgens dagenlang op iets kleins te zitten zwoegen na tientallen YouTube tutorials te hebben bestudeerd. Uiteindelijk lukt het me dan wel om het probleem op te lossen, maar tegen die tijd is al mijn energie voor het daadwerkelijk schrijven van artikelen totaal verdwenen.

Leuk hoor dat ik nu tegen iedereen kan zeggen dat ik mijn website helemaal zelf heb ontworpen, geheel tweetalig heb gemaakt en eigenhandig alle beveiligingsproblemen die ik had zelf heb weten op te lossen. Maar in de praktijk heeft echt niemand daar een boodschap aan. Wat kan het iemand schelen dat ik die foto juist zo op de pagina heb weten te krijgen en mooi heb kunnen lijnen met de tekst? Helemaal niemand! Want ze komen immers op mijn website om reisadvies en -verhalen te lezen!

En daarom heb ik onlangs toch eens de stap genomen om hulp te vragen van professionals. Mijn grote vrees dat een webdesigner onbetaalbaar zou zijn voor een hobbyblogger als ik, was totaal ongegrond. Ja, het zal me wat geld gaan kosten, maar als dit betekent dat ik me niet bezig hoef te houden met probleemoplossen maar meer tijd en energie overhoud voor het schrijven, dan is me dat het wel waard. (Ik heb immers al genoeg grijze haren nu ha ha.)

En dan nu alleen nog leren ontspannen

Hoewel ik nooit doe aan goede voornemens met Nieuwjaar, kondig ik nu wel en plein public aan dat ik vanaf nu zal oefenen met het loslaten van de onnodige eisen die ik aan mezelf stel. Ja, met dat ‘oefenen’ houd ik heel sneaky nog even een slag om de arm ha ha.

Het lijkt me heel fijn om niet elke dag iets nieuws te hoeven te leren van mezelf. Het kan nooit kwaad om jezelf te blijven ontwikkelen, maar je kunt niet álles willen en kunnen doen. Ik vind het wel heel moeilijk om keuzes te maken en prioriteiten te stellen. Dat uit zich dan weer in mijn tweetalige website. Want waarom maak ik het weer zo onnodig moeilijk voor mezelf en wil ik een zo’n groot mogelijk publiek aanspreken door zowel alles in het Nederlands én Engels aan te bieden? Maar aan de andere kant weet ik dat ik het kan en vind ik het zonde om niet het absolute uiterste uit alles te halen. Ik ben er trouwens nog steeds niet uit. (help!)

In de tussentijd verlies ik hiermee ook de voor de hand liggende mooie momenten uit het oog. In plaats van uren tutorials te kijken om wederom nieuwe vaardigheden te ontwikkelen, kan ik die tijd ook gebruiken als quality time met manlief. Of in plaats van een dagdeel te spenderen aan fotobewerking voor mijn Instagram accounts, kan ik op een zonnige dag ook naar buiten gaan voor een fijne wandeling. Allemaal dingen die ik telkens wel graag wil, maar mezelf niet gun omdat ik altijd maar bezig moet zijn van mezelf.

Ik moet altijd zoveel van mezelf

En zo gaat dat dan ook op mijn vrije dag zoals vandaag. Dan neem ik me altijd voor om wat kleine klusjes van mijn to-dolijstje af te werken en verder alleen leuke dingen voor mezelf. Klinkt goed op papier, maar het pakt nooit zo uit in de praktijk omdat ik me halverwege de dag schuldig voel dat ik niet productief bezig ben. Of wanneer ik zoals vandaag ‘s avonds alleen thuis ben en me voorneem om een goede film te kijken met een hapje en drankje erbij, maar dan alsnog de computer erbij pak om tegelijkertijd iets nuttigs te doen.

Resultaat: wanneer de film is afgelopen, heb ik geen idee wat er is gebeurd en ook is mijn ‘nuttige taak’ helemaal niet zo goed of efficient verlopen als wanneer ik er doelbewust voor was gaan zitten aan mijn bureau en niet op de bank tijdens wat mijn relaxavond had moeten zijn.

Hiermee kom ik dan meteen op een tweede goed voornemen – voor iemand die niet aan goede voornemens doet, ben ik nu toch wel lekker op dreef – en dat is om leren te ontspannen. En niet alleen op de sportschool wanneer ik al schijnvechtend door de studio ren tijdens de body combatles, dat zo intensief is dat ik alle dagelijkse beslommeringen wel even móét loslaten. Maar dus ook als ik zoals nu alleen thuis ben. Of zelfs als ik op reis ben en van mezelf álle in de Lonely Planet genoemde bezienswaardigheden gezien moet hebben. Dan ben ik vaak zo druk met het afwerken van mijn must-see lijstje dat ik niet genoeg stilsta bij het hier en nu en al het moois om me heen.

You are not alone

‘Gelukkig’ blijk ik niet de enige te zijn die de lat zo hoog legt voor zichzelf. Zo schreef Natasja van watzijzegt.com twee jaar geleden Over minder moeten en meer zelfliefde. Ik zie hetzelfde onder veel vrouwelijke bloggende leeftijdgenoten. Er zijn vast meer mensen die met hetzelfde probleem kampen, maar bloggers delen nu eenmaal veel over zichzelf en mijn (online) netwerk bestaat vooral uit de genoemde demografische groep.

Geruststellend om te weten dat ik niet de enige ben, maar na bijna 40 jaar in een bepaald denkpatroon en gedrag te zijn vastgeroest, sta ik wel te popelen om sommige karaktereigenschappen los te laten. Want uiteindelijk is het in het compleetplaatje helemaal niet belangrijk hoeveel schoolboeken ik straks heb geschreven (want dat is wat ik tegenwoordig dagelijks doe), hoe mooi mijn website wel niet is en of ik wel het uiterste uit mijn carrière heb gehaald. Wat wél telt is of ik alles met liefde en overtuiging heb gedaan en niet zozeer omdat ik alles nou zo nodig moest van mezelf.

En daarmee komen we dan op het derde en laatste goede voornemen: meer leven in het hier en nu en bewust meer aandacht besteden aan alle leuke mensen om me heen. Want het is zo snel gezegd dat je niet kunt afspreken omdat je het zo druk druk druk hebt, maar heb je het echt druk of maak je jezelf druk? Omdat je zo nodig sommige dingen moet doen?

Herken jij je in het bovenstaande verhaal? Heb jij al stappen ondernomen om de lat  lager te leggen voor jezelf? Ik ben benieuwd naar hoe jij de knop hebt weten om te draaien en hoor graag jouw verhaal! Maar eerst ga ik heel mindful een chick flick kijken en genieten van mijn avondje home alone!
Groetjes, Zarina xx