Vandaag had ik eigenlijk in Nederland moeten zijn om het 30-jarig trouwjubileum van mijn ouders te vieren. Behalve het weerzien van familie na drie maanden, keek ik er ook naar uit om af te spreken met vrienden. En om me weer tegoed te doen aan allerlei Nederlandse lekkernijen. Uiteraard ook om mijn koffer weer vol te stoppen met Nederlands voedsel waar ik in principe goed zonder kan, maar waarmee het leven wel een stuk leuker wordt. Mijn steeds leger rakende voorraadkast inspireerde me om een blog te schrijven over typisch Nederlands eten dat ik mis in het buitenland. Eten waarvan ik vóór mijn emigratie amper over nadacht, maar nu eerder een luxe zijn dan vanzelfsprekendheid. Benieuwd naar wat dat allemaal kan zijn? Lees dan snel verder!
Slagroomtaart
Bij een feestje hoort natuurlijk gebak en jongens, wat had ik me toch een zin om een stuk slagroomtaart te verorberen vandaag! Hoe kun je nou opeens zo’n behoefte hebben aan een stuk ordinaire slagroomtaart?! Nou, door het opeens niet meer te kunnen kopen bij je plaatselijke supermarkt! Ten minste, geen lekkere. Of in ieder geval niet voor een schappelijke prijs.
Als ze al een afdeling met vers gebak en taart hebben in de Engelse supermarkten, dan hebben ze meestal deeg als voornaamste ingrediënt. En laat ik nou net niet zo van deeg houden. Ze hebben dan wel inmiddels voldoende Hema-winkels in Londen en de rest van het land, maar verse slagroomtaarten zitten helaas niet in hun assortiment.
Ik heb verschillende gebakjes in koffiezaken geprobeerd en óf je betaalt je scheel eraan waardoor het toch net iets minder lekker smaakt óf de slagroomkwaliteit is niet helemaal je van het. En dus prop ik me in Nederland helemaal vol met lekkere gebakjes zodra ik daar maar de kans voor krijg. Deze drie gebakjes hieronder at ik tijdens één weekend ter ere van mijn vaders verjaardag twee jaar geleden…
Kroket
Misschien mis ik kroketten wel meer dan slagroomtaart. Taart hoef ik niet tijdens elk bezoek te hebben, maar kroketten…dat is andere koek! Vanwege manlief, die al ruim 30 jaar vegetariër is, eet ik vrijwel elke dag vegetarisch en meestal (onbewust) ook nog veganistisch. De smaak van vlees gaat me steeds meer tegenstaan, maar zo’n kroket gaat er nog steeds met gemak in!
Meestal zoef ik op Schiphol als een malloot van de bagageband naar de trein met tussendoor een heel snelle stop bij de frietkraam in Schiphol Plaza om er een kroket uit de muur te scoren. Om vervolgens al jonglerend op het overvolle perron (want: altijd vertragingen en drukte) mosterd erop te knijpen uit het zakje dat je erbij krijgt. Het is vast geen fraai gezicht, handen vol met mosterd (want die zakjes uitknijpen is bepaald geen sinecure) en gezicht vol met kruimels en ragout. Maar lekker dat het is!
Waar komt die liefde voor kroketten opeens vandaan??? (En overigens bijna net zo’n sterke liefde voor bitterballen en bamischijven.) Het is net als het liedje van De Dijk: je weet niet wat je mist, totdat het er niet meer is.
En dus bestel ik bij iedere gelegenheid die ik krijg een kroket, zelfs voor ontbijt zoals die ochtend dat ik met een van mijn besties afsprak voor ontbijt op de Grote Markt in Den Bosch voordat ik weer met de trein naar Schiphol zou vertrekken. In my defence: het was een verlaat ontbijt (‘pas’ om 10u ofzo, ha ha).
Lay’s superchips paprika
Paprikachips, nog zoiets, wie mist er in hemelsnaam paprikachips?!? En dan niet zomaar willekeurige paprikachips, maar specifiek de ribbelchips van Lay’s.
Gelukkig is het in Engeland wel mogelijk om redelijk makkelijk aan paprikachips te komen. En zelfs ook de ribbelvariant. Naast in enkele Britse supermarkten, vind je ze ook vooral in de Poolse supermarkten.
Maar hoe bevredigend het ook is om die stevige, krokante stukken chips kapot te malen, de paprika smaakt toch behoorlijk anders. Daarom neem ik vaak een zak paprikachips mee terug naar Engeland vanuit Nederland. Om te voorkomen dat de inhoud verandert in paprikapoeder, stop ik de zak dan in mijn rugzak, Maar waarom stoppen ze altijd zoveel lucht in chipszakken? Ze nemen hierdoor altijd zoveel plek in beslag in mijn rugzak! Wel balen, want zo heb ik maar plek voor één zak. Uiteraard is deze dan wel maatje XXL.
Andijvie en witte asperges
Nog meer voorbeelden van typisch Nederlands eten dat ik mis in het buitenland: andijvie en witte asperges. Normaal zou ik tijdens het aspergeseizoen in Nederland zijn en een of twee porties van het witte goud mee terug naar huis nemen. (Uiteraard ook weer in de rugzak, die onderhand al aardig vol begint te raken…) De afgelopen jaren gingen we ook altijd naar Berlijn in mei waar ze ook witte asperges verkopen en ik dus nóg een kans had om een bundeltje mee naar huis te nemen. Maar dit jaar gaat deze seizoensgebonden lekkernij dus helaas aan me voorbij.
Ze verkopen wel het hele jaar door asperges in Engeland, maar dit zijn groene asperges. Ook lekker (en hetzelfde effect op het toilet) maar toch niet te vergelijken met de witte variant. Mede-Nederlander Claude bracht me ooit naar een Duitse delicatessenzaak in Oost-Londen waar ze witte asperges verkopen, maar op basis van de prijs zou je bijna denken dat het echt om goud ging.
En dan is er andijvie, of endive zoals dat hier heet. Heel soms vind je ze in de gemiddelde Britse supermarkt, maar je hebt meer geluk in de duurdere upmarket winkels zoals Waitrose’s. Maar ja, ik blijf een zuinige Nederlander hè. En daarom hoop ik dat de andijviezaadjes die ik van mijn vader heb gehad, uit zullen komen.
Witlof en boerenkool zijn, tot afgrijzen van manlief, wel in grote getale te koop in Engeland. Witlof koop ik niet zo heel vaak, maar ik verwerk meestal wel een handje boerenkool in minstens een paar maaltijden per week.
Betaalbaar, versgebakken bruin brood
Bijna niets zo oer-Hollands als bruin brood! Probeer dat maar eens te vinden in de doorsnee Britse supermarkt. Als je geluk hebt, vind je één (meestal saaie) variant bruin brood tussen de zee van goedkope, smakeloze, sponsachtige witte broden. Ja, je kunt wel naar een artisan bakery (lees: hipster bakker) gaan, maar ik ga echt geen £5 (of zelfs £10) neertellen voor brood, hoe lekker deze ook is!
Omdat ik het beu was om telkens maar dezelfde broodsoort te eten (want mijn plaatselijk supermarkt verkoopt maar één soort bruin brood), heb ik mijn broodconsumptie drastisch verminderd. Op zich niet verkeerd natuurlijk, maar des te smakelijker zijn die bruine boterhammen (liefst met kroket) als ik weer in Nederland ben!
Typisch Nederlands broodbeleg: Calvé pindakaas, hagelslag en kaas
Ja, en dan heb je natuurlijk ook nog het spul dat óp het brood gaat natuurlijk! Hagelslag eet ik niet heel vaak, maar ik heb wel altijd een klein pakje pure chocoladehageslag in huis.
Kaas en pindakaas daarentegen zijn onmisbaar! En ook al vind je oneindig veel soorten pindakaas in de Britse winkels, er is er geen enkele die zich kan meten aan Calvé pindakaas! En dus verdwijnt er regelmatig een XL-pot Calvé-pindakaas in mijn koffer. Naast de Old Amsterdam kaas. De Aldi verkoopt best redelijke Gouda-kaas, dus qua jong belegen kaas zitten we goed. Fieuw, is er toch nog iets dat hier te krijgen is!
Gevulde koeken en krentenbollen
Dat geldt trouwens ook voor gevulde koeken. Naast de Hema vind je ze ook om een of andere reden in budgetwinkels. Uiteraard is de smaak ook nogal ‘budget’. En hoe goed het eten van de Hema ook is, de gevulde koeken van de Albert Heijn zijn toch de beste! Manlief is dol op gevulde koeken en dus gaan er ook meestal twee pakken gevulde koeken mee in de rugzak. (Ja joh, die rugzak van mij is net als de magische knapzak van Douwe Dabbert!)
En dan is er de ordinaire krentenbol. Een lekker en makkelijk tussendoortje. Mits je ze hebt natuurlijk. Dus hop, je raadt het al: ook een zak minikrentenbollen gaat meestal mee de rugzak in.
Goedgevulde loempia van de Chinees
Eigenlijk eet ik niet zo heel vaak loempia’s, maar toch moest ik hier opeens aan denken tijdens het schrijven van dit lijstje. Oké, misschien niet typisch Nederlands eten, maar toch wel onmisbaar in de Nederlandse eetcultuur.
Maar dan heb ik het niet over die dunne Vietnamese loempiaatjes hè, want die vind je hier ook. Maar van die dikke, goedgevulde loempia’s van de Chinees die je niet in je eentje kunt wegwerken. Zelfs voor een doorgewinterde smulpaap zoals ik is dat nogal een opgave. Hmmm…de volgende keer dat ik in Nederland ben, toch maar weer eens Chinees halen denk ik….
Speciaalbiertjes
Speciaalbiertjes, now we’re talking! Okay, het is dan geen eten, maar toch. Kijk eens naar deze kleine selectie lege flesjes uit mijn voorraadkast. Omdat ik geen idee heb wanneer ik weer naar Nederland kan, ben ik maar gaan rantsoeneren. Niet dat ik nou zoveel drink, maar een biertje op z’n tijd (met een bakje paprikachips en blokje kaas) is toch wel het leven hoor!
Flesjes Duvel, Leffe en zelfs Hoegaarden vind je wel in de meeste Britse supermarkten, maar als je de prijzen ziet, dan val je steil achterover. Ik wil nog weleens een Tripel Karmelietje bestellen in mijn favoriete Londense pub, het Vlaamse eetcafé The Dove op Broadway Market, maar de laatste keer betaalde ik wel £6 voor een flesje, gulp!
Van Nelle koffie en Pickwickthee
Je zou denken dat er in het land van theeleuten er geen tekort aan thee zou zijn. En dat is ook wel zo, maar het is allemaal geen Pickwick hè? Naast het gebrek aan smaakjes zoals Winter glow en rare mango-combinaties, zijn de theezakjes hier ook totaal niet geïnteresseerd in de theedrinker. Geef mij dan maar een theezakje dat originele vragen stelt om meer over mij te weten te komen, zoals in de foto hieronder. Dat schept toch wel een band, vind je ook niet?
Trouwens, ondanks de naam, is er trouwens niets Brits aan de Nederlandse Pickwick-thee! Pickwick thee is al sinds 1753 op de markt, maar heette eerst Douwe Egberts thee. Maar geïnspireerd door de Pickwick Papers (1837), het eerste boek van Charles Dickens, werd een eeuw later de naam veranderd in Pickwick!
Maar net als de gemiddelde Nederlander, geef ik de voorkeur aan koffie in plaats van thee. Ondanks mijn twee (duidelijk mislukte) pogingen om te stoppen vanwege mijn koffieverslaving.
De laatste jaren begint er wel meer een koffiecultuur te ontwikkelen in Engeland – geen tekort aan artisan coffee bla bla – maar geef mij maar gewoon een bak sterke, zwarte koffie zonder fratsen. Zo nu en dan koop ik wel wat pakken Illy koffie als deze in de reclame zijn, maar dat gebeurt niet zo heel vaak. Daarom sla ik wel een paar pakken Van Nelle koffie in als ik weer in Nederland ben, maar vraag er ook om als er weer eens vrienden uit Nederland overkomen.
Maar met nog maar één pak Van Nelle in de kast, wordt het toch maar weer tijd om op zoek te gaan naar een alternatief. Aangezien ik van heel sterke koffie houd, is dit alleen wel een stuk makkelijker gezegd dan gedaan. Want ondanks dat ik altijd alleen de koffiesoorten met hoogste sterkte kies, hebben ze niet hetzelfde effect op me. Vanwege mijn koffieverslaving houdt dat in dat ik vaak sluimerende hoofdpijn krijg als ik niet voldoende cafeïne binnenkrijg. Koffiedrinken is zo makkelijk nog niet zoals je ziet! Maar stoppen is nog veel moeilijker, want ondanks dat ik het ooit driekwart jaar heb volgehouden, dacht ik er wel elke dag (de hele dag door) obsessief aan. Nu gun ik mezelf dat ene kopje in de ochtend en dan is het gewoon klaar voor de rest van de dag. Zo erg is dat toch niet?!
Woon jij ook in het buitenland? Welk typisch Nederlands eten mis jij? Of woon je nog gewoon in Nederland maar zou je geen dag zonder drop, stroopwafels of iets dergelijks kunnen? Laat me weten wat jouw guilty pleasure is en laat hieronder een reactie achter. Ik ben erg benieuwd!
Groetjes, Zarina xx