The Dutch Girl Tales #18: Heb jij Nationale Broer en Zus Dag gevierd?

Afgelopen maandag was het Nationale Broer en Zus dag. Heb jij daar nog bij stilgestaan? Ik had het eerlijk gezegd pas door nadat ik talloze familiefoto’s zag voorbijkomen op de sociale media van mijn Nederlandse vrienden. Ik wist wel vaag van deze nationale dag, maar eigenlijk alleen maar doordat ik er dus één keer per jaar op wordt geattendeerd door de online profielen van mijn vrienden in Nederland.

Hoewel ik er niets op tegen heb dat mensen stilstaan bij belangrijke personen in hun leven, vond ik Nationale Broer en Zus dag toch wel een beetje onzin. Ik heb namelijk iets tegen feestdagen en nationale dagen die je zo worden opgelegd. En al helemaal tegen die dagen die eerder lijken te zijn ‘uitgevonden’ door de winkeliers. Maar toen ging ik eens googelen naar Nationale Broer en Zus dag om op te zoeken waar, wanneer en waarom dit is ontstaan.

En toen vond ik Nationale Broer en Zus dag opeens niet meer zo’n onzin…

Ik kwam er namelijk achter dat voormalige 3FM-dj Giel Beelen in 2013 naar aanleiding van het overlijden van zijn 39-jarige zus 30 september uitriep tot Nationale Broer en Zus dag. Op de radio zei hij dat hij niemand tot iets wilde verplichten, maar dat hij ‘toch iets positiefs wilde halen uit een heel trieste gebeurtenis.’ (bron: 3FM)

Ja, daar moest ik toch wel even van slikken.

Ik heb een broer en ik moet er niet aan denken om hem te moeten verliezen. Ik zie van dichtbij hoe moeilijk dat is, want vijf jaar geleden overleed mijn zwager aan kanker, slechts drie maanden na de diagnose. Ondanks dat ze regelmatig (onbenullige) meningsverschillen en irritaties hadden, merk ik nog steeds aan mijn man hoeveel verdriet hij heeft van het overlijden van zijn broer.

Hoewel hij altijd voor zijn broer klaarstond, heeft hij nooit expliciet uitgesproken wat zijn broer voor hem betekende. Ik denk dat dit geldt voor de meeste families en dat dit dus precies was wat Giel met zijn initiatief wilde bereiken. Om de tijd die we samen hebben nuttig en liefdevol te besteden en elkaar onze gevoelens te tonen nu het nog kan.

Ik ben net iets te laat voor Nationale Broer en Zus dag, maar gelukkig heb ik een blog waar ik mijn ei op kwijt kan

En daarom volgt hier vandaag na een ode aan mijn moeder en liefdevol Vaderdagscadeautje voor mijn vader, een speciaal bericht over mijn broer, een van de belangrijkste personen in mijn leven.

Mijn broer was mijn persoonlijke influencer

De eerste jaren van mijn jeugd woonde ik met mijn moeder en broer in Heerenveen, Friesland. Ik groeide weliswaar op zonder vader, maar eigenlijk was mijn broer – die negen jaar ouder is dan ik – een vaderfiguur voor me.

Mijn slaapkamer lag naast die van hem en hoewel we er al 30 jaar niet meer wonen, kan ik me mijn ochtendritueel nog goed herinneren. Muziek was alles bij ons in huis en de radio was dan ook altijd aan. Zodra de wekker van mijn broer ‘s ochtends afging, zag ik door mijn slaapkamerraam zijn licht aangaan en hoorde ik zijn radio heel zachtjes door de muur. Dat was voor mij het teken om uit bed te springen om ook mijn radio aan te zetten. Op 3FM, net als mijn grote broer. En ondanks dat hij allang niet meer naar 3FM luistert, doe ik dat decennia later nog wel bijna dagelijks. Zelfs nu ik in het buitenland woon.

Behalve 3FM bracht mijn broer ook Michael Jackson in mijn leven. Ik groeide op in de jaren 80, tijdens de hoogtijdagen van Michael Jackson. Samen zongen we al zijn liedjes mee en hadden de videorecorder klaarstaan wanneer de nieuwe videoclip voor het eerst op tv werd uitgezonden en deze van tevoren met veel bombarie werd aangekondigd. (Ja, dat waren andere tijden dan het tegenwoordige YouTube-tijdperk…)

Terwijl mijn kamer nog steeds volhing met posters van de King of Pop, verbreedde mijn broer zijn muzieksmaak toen hij wat ouder werd. (Vergeet niet dat hij 9 jaar ouder is dan ik.) Zo neuriede ik door hem als jong meisje al mee met Public Enemy en raakte ik gefascineerd met de funky gitaarmuziek van de Red Hot Chili Peppers.

Ik vermoed dat mijn broer me stiekem wilde opleiden tot spion of ninja

Terwijl ik op school met mijn klasgenootjes de tafels tot 10 leerde, had mijn broer een speciaal rekenschriftje voor me thuis liggen waarin hij sommen schreef die hij toen leerde op de middelbare school. Zo werd ik al op jonge leeftijd getraind om ingewikkelde staartdelingen te maken, te rekenen met breuken, te worteltrekken en sommen met de onbekende ‘x’ op te lossen.

Behalve hersentraining, gaf mijn broer me ook karatetraining. Hij zat zelf op karate en was daar heel fanatiek in. Ik was totaal niet sportief, maar leerde van hem wel om ‘kata’s te lopen’. Een kata is een serie karatebewegingen die in een vaste choreografie worden uitgevoerd. Een soort van ‘alleengevecht’. Ik heb het nooit gered tot spion of ninja, maar mijn (bijna) perfecte karate moves komen wel goed van pas in de body combatlessen waar ik een paar keer in de week volledig los op ga. (Body combat is een cardioles aan de hand van bewegingen uit verschillende vechtsporten.)

Ons huis was de populairste van het hele flatgebouw

Althans, in mijn herinnering dan. Want mijn tienerbroer had veel vrienden en die kwamen graag bij ons op visite. Mijn moeder was ook nog jong en denk ik wel een van de coolste moeders in de straat. Zo keken we niet alleen films met z’n allen bij ons op de bank, maar lieten die oudere kinderen me altijd met hun hangen. Ik was nog niet eens 10, dus eigenlijk wilde ik niets anders dan de hele tijd spelen. En dat deden mijn oudere broer en zijn vrienden dan ook gewoon met mij.

Broerlief hield ook erg van vissen en stond vaak al voor dag en dauw langs de waterkant. Ik wilde natuurlijk zo vaak mogelijk mee. Want waar mijn broer ging, daar moest ik mee! En iedere keer kwam ik er weer achter dat het eigenlijk ontzettend saai was. Ik moet er urenlang stilzitten en mocht niet praten om de vissen niet af te schrikken. Dit was natuurlijk een ware marteling voor zo’n kletskous als ik! Maar toch wilde ik telkens mee, want ja, ik wilde gewoon graag bij hem zijn. Tot de dag dat ik door een voorbijlopende bouvier keihard in mijn kinderbillen werd gebeten. ‘s Avonds stonden de bloederige tandafdrukken nog in m’n bips!

Mijn broer was echt mijn alles toen ik nog jong was. Mijn grote voorbeeld, mijn verzorger, speelkameraadje en beschermer. Zo kwam hij een keer naar mijn school toe om een jongetje die mij pestte streng toe te spreken. Geloof me dat dat indruk maakte!

Onlangs vond ik mijn oude knuffels weer terug. De meeste ervan heb ik van mijn broer gehad toen ik nog een baby of piepjong meisje was. Die heeft hij toen nog als jongetje met zijn eigen geld gekocht, o.a. van zijn inkomsten op de rommelmarkt met Koninginnedag!

Maar toen verhuisden mijn moeder en ik naar de andere kant van het land

Toen ik 10 was, verhuisden mijn moeder en ik van Friesland naar Noord-Brabant om bij haar nieuwe partner in te trekken. Broerlief studeerde inmiddels en bleef achter in Heerenveen, maar ik moest natuurlijk mee met m’n moeder.

De eerste tijd zonder m’n broer was erg moeilijk. Elke avond hing ik huilend aan de telefoon met hem omdat ik hem zo miste. We schreven elkaar lange brieven over echt van alles en nog wat. Zoveel jaren later heb ik zijn brieven nog steeds en moet er wel om lachen als ik lees wat ons toen bezighield.

Dan word je ouder en verandert er van alles

Tijdens de schoolvakanties kwam mijn broer altijd bij ons logeren of ging ik bij hem in Heerenveen op visite. Dat vond ik behoorlijk stoer, want ik kende verder niemand wiens broer of zus al op kamers woonde.

Maar langzaam maar zeker werd ik ouder, ging ik naar de middelbare school, sprak ik meer af met vrienden en ontdekte ik het uitgaansleven. Mijn broer was inmiddels vader en we zagen elkaar nog steeds vaak, maar hadden ook onze eigen levens.

En uiteindelijk verhuis je ook nog eens naar het buitenland

Gelukkig is Engeland niet zo ver weg en ben ik nog steeds vaak in Nederland. En meestal zie ik dan mijn broer ook weer. Dan moeten we altijd weer onze spierballen en buikspieren met elkaar vergelijken. (Ik weet niet wanneer dit is ontstaan, maar we doen dit al jarenlang.) En elkaar plukken, want dat kleffe is er nog steeds.

Het is jammer dat we elkaar niet meer zo vaak spreken aan de telefoon en daar moet ik ook meer moeite voor doen. Maar zodra er ons iets dwarszit of met iets zitten, dan bellen we elkaar voor advies om gewoon een luisterend oor. Ik ben een ster in me zorgen maken om van alles en nog wat en dan is het fijn om weer even tot kalmte te worden gemaand door mijn nuchtere en wijze broer.

We mogen inmiddels dan al allebei volwassen zijn en druk zijn met onze eigen levens, maar die broer en zus band breekt nooit. Ik weet dat no matter what ik altijd op mijn broer kan bouwen. Dat als ik hem in de nacht zou bellen dat ik hem nodig had, hij de volgende dag op het vliegtuig zou stappen. (Maar hopelijk komt die dag nooit!)

Met z’n drieën naar het altaar

Toen ik 6 jaar geleden ging trouwen, was het daarom ook vanzelfsprekend voor mij dat ik zowel door mijn vader én broer zou worden ‘weggegeven’ (vind het zo’n stom woord). Dat resulteerde wel in acrobatische capriolen voor mijn broer omdat het gangpad niet breed genoeg was voor drie personen, maar ik ben zo blij dat ze dit samen hebben willen en kunnen doen.

 

Ik bof maar met zo’n liefdevolle familie, want dit is zeker niet vanzelfsprekend. Zelfs in mijn directe familie zie ik hoe er haat en nijd kan zijn tussen broers en zussen.

Daarom, lieve bhaaj (Hindoestaans voor broer), bedankt dat je er door dik en dun voor me bent en altijd bent geweest! Je bent nog steeds mijn grote, slimme, lieve en grappige broer van wie ik heel veel houd en dat zal nooit veranderen!

Liefs, je zusje xx

(En zoals iedereen hier kan zien, ben ik gewoon wél langer dan jij, ha ha!)