On the first Sunday of the month I always write a Dutch-language blog post. Today’s post marks the beginning of a new series: The Expat Files, capturing not only my personal experiences of being an expat but also of other Dutchies living abroad and immigrants in the Netherlands. // Op de eerste zondag van de maand blog ik altijd in het Nederlands. En vandaag start ik mijn nieuwe blogserie genaamd The Expat Files. Hierin deel ik niet alleen mijn eigen ervaringen als een Nederlandse expat, maar ook van andere Nederlanders in het buitenland én ook van immigranten in Nederland. In deze eerste aflevering vertel ik je over hoe mijn emigratie niet alleen mijn leven, maar ook mijn kijk op Nederland(ers) heeft veranderd!
Deze maand woon ik al 7,5 jaar in Engeland!
Het is waar. Naarmate je ouder wordt, gaat de tijd echt een heel stuk sneller! Ik kan eigenlijk niet geloven dat ik deze maand gewoon al 7,5 jaar in Engeland woon!
Mocht je je afvragen hoe ik hier ooit verzeild ben geraakt: het was vanwege de liefde! Ik kende mijn huidige man al een paar jaar en na een latrelatie (lekker ouderwets woord) kwamen we uit op de grote vraag: “Hoe verder?” Hielden we het na een paar jaar gezien en werden die gezellige weekendjes mooie herinneringen voor later? Of zou een van ons naar het buitenland verhuizen en zien of we het ook langer dan een week leuk zouden hebben samen?
We kozen duidelijk voor de laatste optie. Ik woonde toentertijd in Tilburg wat ik een geweldige stad vind, maar Londen leek me net een tikkeltje leuker. Dus toen vertrok in het voorjaar van 2012 met drie volle koffers naar mijn nieuwe thuisland.
Ook al is Engeland zo dichtbij, die Britten zijn toch wel heel anders dan Nederlanders
Ik dacht genoeg over de Britse cultuur te weten – niet alleen via films en tv, maar ook door mijn studie Engels – maar er zijn verrassend genoeg vele cultuurverschillen tussen Britten en Nederlanders. Zo zijn ze niet zo direct als Nederlanders wat aan de ene kant wel prettig is, maar aan de andere kant ook vreselijk wazig is.
Want wat bedoelt een Brit eigenlijk als ze zeggen ‘Quite good’? Dan ga er toch vanuit dat ze het best goed vinden wat je hebt gedaan/gezegd? Nee dus. Dat is hun beleefde manier om te zeggen dat ze het eigenlijk maar bagger vinden!
In dit overzichtje zie je nog meer voorbeelden van nuanceverschillen in de Engelse taal. Ik heb dit ooit online gevonden en weet de bron ervan niet meer.
En die Britten zijn niet alleen in hun taalgebruik (quasi-)beleefd. Je ziet dat ook terug in de dagelijkse interactie. Zo wacht de gemiddelde Brit netjes hun beurt af en hebben ze het queueing systeem (in de rij staan) verheven tot een kunst. En ook in het verkeer zijn ze over het algemeen erg beleefd. Hier hebben ze best wel een paar seconden de tijd om iemand voor te laten gaan. En als bedankje steekt de andere partij dan netjes hun hand omhoog of knippert kort met de koplampen. In Nederland zou ik eerder van m’n sokken worden gereden!
Iedere keer als ik weer in Nederland ben, erger ik me steeds meer aan het ongeduld en de onbeleefdheid van Nederlanders. Het merendeel van de mensen op straat loopt rond met een chagrijnig hoofd en er kan vaak niet eens een bedankje vanaf als je de deur voor iemand openhoudt. En laten we het vooral niet hebben over voordringen voor de kassa of bij het instappen op de trein!
Maar ik mis ook veel Nederlandse gewoonten en voorzieningen
Het is als zzp’er veel voordeliger om in Engeland te wonen. Zo betaal ik hier een veel lager belastingtarief, is de wegenbelasting vrijwel nihil en hoef je niks te betalen voor de gezondheidszorg. Maar dat zie je ook wel terug in het dagelijks leven en de openbare voorzieningen.
Het komt vaak voor dat je minstens een week moet wachten voordat je terecht kunt bij de huisarts en de wachtlijst voor een specialist duurt met gemak 6 maanden. De wegen vallen bijna van ellende uit elkaar en de bewegwijzering is óf niet meer leesbaar óf volledig begroeid. Ook begreep ik in het begin niet wat die kabels in het straatbeeld waren. Dat zijn telefoonkabels die van een telefoonpaal naar de verschillende huizen gaan. En zo zijn er nog wel meer dingen in Engeland waarbij ik het gevoel heb dat het land decennia, zo niet eeuwen, achterloopt op Nederland. (Zoals de Victoriaanse waterleidingen die nog door de meeste huizen lopen …)
En toch heb ik mijn huidige leven te danken aan mijn emigratie
Het was nogal een stap om helemaal in m’n uppie naar het buitenland te vertrekken. Behalve manlief en een aantal van zijn vrienden kende ik er helemaal niemand. Gelukkig lijd ik al jaren niet meer aan heimwee zoals vroeger (waarover ik hier meer schreef: The Dutch Girl Tales #7: Heimwee), maar het is soms toch wel jammer dat ik niet meer spontaan op visite kan bij m’n ouders of op een zonnige dag een terrasje kan pikken met vrienden.
Maar mijn emigratie heeft me, behalve een man, ontzettend veel gebracht. Zoals meer inzicht in verschillende culturen, waarbij ik probeer het beste van beide te leren. Ook heb ik inmiddels ook hier een aantal goede vrienden gemaakt. Dat dat nog niet zo makkelijk is als volwassen expat zonder kinderen, kantoorbaan of studie beschreef ik in dit artikel: The Dutch Girl Tales #11: Vrienden maken in het buitenland. Hoe doe je dat?
En laten we ook vooral niet vergeten dat dit blog en mijn business als Nederlandstalige gids in Londen nooit hadden bestaan als ik niet was geëmigreerd! Ik vraag me af of ik ook ooit de stap naar zzp’er had durven te nemen in Nederland. Vanwege de laagdrempeligheid hier in Engeland, zowel qua administratie maar vooral financieel, had ik hier niet zoveel te vrezen zou het me niet lukken. Maar of dat na Brexit ook nog zo makkelijk zal zijn, is nog maar de vraag. Een klein groepje Conservatieven is namelijk van plan om de rechten van freelance EU-burgers in het VK in te perken na Brexit. Als dat voorstel inderdaad wordt aangenomen, dan ga ik over tot volledige paniekmodus. Hoewel ik de kans dat dit doorgaat erg klein acht, verbaas ik me nergens meer over met deze overheid.
Hiermee komen we dan meteen op Brexit
Na ruim drie jaar onzekerheid ben ik dit onderwerp eigenlijk spuugzat. Ik snap dat iedereen in Nederland zich afvraagt wat er gaat gebeuren en zich zorgen maakt om mij en mijn status na Brexit. Maar zelfs de Britse overheid weet niets hierover en kan er onderling ook maar niet eens over worden. Wat de exacte gevolgen zullen zijn, weet ik dus niet. Wel maak ik me er regelmatig zorgen over.
Eind vorig jaar schreef ik al over mijn Brexitstress (The Dutch Girl Tales #9: Brexitstress). Ja, dat is dus echt een ding! In de tussentijd heb ik mijn Settled Status (verblijfsvergunning) ontvangen, maar deze heeft mogelijk totaal geen waarde meer na Brexit. Ik overweeg om dubbele nationaliteit aan te vragen, maar dat is nogal een ingewikkeld en lang proces waar overigens ook een prijskaartje van £1500 aan hangt. Aan de ene kant is het wel fijn om ook een Brits paspoort te hebben zodat ik me niet druk hoef te maken om nieuwe regels die EU-burgers zullen benadelen en of ik nog genoeg dagen over heb om het land uit te mogen.
In de tussentijd denkt mijn hoofd steeds meer in het Engels
Hoewel ik nog dagelijks in het Nederlands schrijf (zowel privé als zakelijk), merk ik dat ik steeds vaker in het Engels denk. In sommige gevallen vind ik het makkelijker om iets in het Nederlands te zeggen of schrijven, maar heel vaak vind ik juist Engelse begrippen, concepten of zinsconstructies veel makkelijker. Meestal gaat het goed met mijn tweetaligheid, maar soms maak ik er (onverwachts) een potje van wat dan wel weer komisch is.
Vooralsnog vind ik het leven als een expat nog steeds een verrijking. Ik heb er meer levenservaring door gekregen en heb meer wereldwijsheid opgedaan. Ook heb ik een eigen bedrijfje weten op te zetten en ontvang ik wekelijks aanvragen voor rondleidingen van mensen die mijn website gewoon online hebben gevonden. Hier had ik een paar jaar geleden nooit over durven te dromen!
Hoe zit dat met jou? Zie jij het zitten om te emigreren?
Laat het me weten in een reactie hieronder!
Dankjewel, Zarina xx
Gek eigenlijk dat wat men dan zegt eigenlijk precies het tegenovergestelde betekent. Ik vind het ‘queueing’ een goede zaak, en ook de rust in de openbare ruimte, het voor laten gaan van mensen op straat en in het verkeer. Daar schort het hier zeker nogal aan!
Dankjewel voor weer een persoonlijk blog! Hopelijk is die Brexit stress binnenkort verleden tijd maar echt fiducie heb ik daar helaas niet in…
Liefs xx